schade?

Voor iemand door had dat Sam groeide in zijn moeders buik, was er al heel wat alcohol, nicotine en cocaïne richting baarmoeder gegaan. Hij moet het er knap benauwd hebben gehad die acht maanden dat hij er zat. Het schijnt dat de bloedtoevoer ontregeld wordt door alle pep- en verdovende middelen. Daarnaast had ze geen huis of tafel om aan te eten. Het was een onregelmatig, onrustig en zwervend bestaan. 

We kennen haar niet. Weten niet hoe ze dacht over het kind wat groeide. Ook al had ze zelfs geen pak luiers aangeschaft, toch kon ze er niet omheen. Soms fantaseer ik over haar en bedenk dat zij ook fantaseerde over het leven wat ze droeg. Dat ze met haar handen over haar buik haar kind streelde en koesterde. Dat hoop ik eigenlijk. Ik hoop dat ze toch iets van liefde aan hem heeft kunnen doorgeven. 

De eerste jaren waren we alert op mogelijke schade. Die leek er niet te zijn. Naast een extreme kracht vanaf de eerste week en een grote bewegingsdrang zien we niets wat zorgen geeft. 

Toch twijfel ik de laatste maanden. Sinds hij twee keer in het ziekenhuis lag, is hij anders. Was hij altijd erg op mij gesteld, nu neemt het extreme vormen aan. 
Zo ging ik pas met de auto naar de kerk. na de nodige kussen en zwaaien reed ik weg. In het donker rende Sam op zijn sokken achter de auto aan voor nog een aller-allerlaatste kus. Dit was een beetje vreemd en gevaarlijk. 
Ook op de peutergroep is er paniek. Paniek als ik wegga. Al ben ik nooit te laat, komt er nooit iemand anders hem halen en verzeker ik hem honderd keer dat het allemaal goed zit, het lijkt niet te helpen. 
Dus ondanks dat hij net vier jaar is geworden, moet de juf een krijsende en trappende Sam vasthouden als ik de deur uitga. 

Thuis probeer ik erover te praten. Hij heeft ook zijn ideeën. Hij wil niet naar school, ook al is het er heel leuk en vindt hij dat ik altijd te vroeg kom. Hij wil bij mij blijven. Altijd. Ik zeg dat het toch wel saai is bij zo'n moeder alleen. Nee, zegtie, ik ben suuuuuperverliefd op jou. Tsja, dat streelt mn ego wel natuurlijk. Even later zegtie: 'Het ruikt hier ook zo lekker.' Ik vraag naar wat het ruikt? Hij antwoordt: 'Naar jouw haar..." Ja, daar pak je zo'n 40+ vrouw natuurlijk wel mee in! 

Uiteindelijk gaan we de volgende dag weer naar school en herhaalt het zich weer. De juf probeert van alles. Stickers en beloningen. Maar het helpt niet. Zodra ik mijn hielen ligt, kan hij de hele intertoys krijgen, maar hij hoeft het niet. Het is gewoon paniek wat hij laat zien. 

En daarom zit ik te twijfelen over de schade. Ook al ben ik sinds de tweede dag van zijn leven vrijwel altijd in zijn buurt, toch klopt het niet. Het moet wel traumatisch zijn geweest om van de ene hartslag, geur en klank naar een volslagen onbekende te moeten gaan. 
Of het zo is, weet ik niet. Ik denk dat er wel iets meespeelt. Hopelijk komt hij er weer snel overheen. Het is pijnlijk om te bedenken dat hij weer last moet hebben en betalen voor de fouten van zijn moeder. 

Gelukkig is hij thuis heel ondeugend en eigenzinnig. Dat maakt het voor mij makkelijker om toch gewoon verder te gaan met 'scheiden' en weer herenigen. Maar leuk is anders.