maandag 12 januari 2015

stoelendans

Elke keer als er een nieuw kind ons gezin binnenkomt, wordt er ruimte gemaakt. Een slaapkamer moet leeg zijn. Dat is logisch. Maar aan de eettafel komt er ook iemand bij. Dat is minder logisch. We hebben 10 stoelen aan de tafel staan. Vier aan weerszijden en aan elk hoofdeind een.
De tien stoelen zijn ooit allemaal bezet. Het zou dus een kwestie van aanschuiven moeten zijn.

Dat is het niet. Onze wiebelige huisgenoten verdragen niet iedereen naast zich. En omdat pleegvader en ik samen maar vier handen hebben, kunnen we niet iedereen helpen en rechtzetten en aanschuiven. Het is een logistieke onderneming, die tafelschikking.
De jongsten zitten op hogere stoelen, maar de oudere kinderen zitten daar eigenlijk ook het liefst op.

Sam heeft de neiging om aan de lopende band van tafel weg te lopen. dat is niet de bedoeling, maar als ik zijn stoel niet strak genoeg aanschuif, ben ik hem binnen twee happen kwijt. Pablo zit geen seconde stil en pakt alles wat in de buurt ligt om mee te spelen. Dus naast hem iemand die alles op afstand houdt. Ook moet hij geholpen worden met smeren, met opscheppen, maar ook met af en toe een hap in zijn mond. Anders zit hij elke avond als laatste, terwijl hij het wel gewoon lust.

Yan ligt het liefst half onder tafel op zijn rug. Dus ook naast hem moet toezicht. Ook om de stoel zo'n beetje bij de tafel te houden en om een kleine honderd keer te zeggen dat hij nu NU NU zijn brood moet smeren. Om dan drie verhalen en vijf minuten verder het toch nog maar een heleboel keer te zeggen.

Naomi droomt zachtjes door aan tafel en vergeet dat je op een hap moet kauwen. Dus kijkt ze glazig met dikke wangen voor zich uit. tot ik 'kauwen' roep en ze verschrikt weer gaat malen. 

Vooral 's morgens met een busje precies op tijd voor de deur is het opschieten. Ik loop heen en weer om de tassen te vullen. Dat wordt weer aangepakt om onder tafel eens lekker te ander te schoppen. Eigenlijk is het meer aanraken, maar het wordt ervaren als schoppen. Dus moet je terugschoppen of dreigen of even rond de tafel rennen voor represailles. Allemaal niet heel dramatisch, maar niet geschikt voor opschieten met eten.

Komt er een nieuw kind, dan moet ik dus inschatten hoe het gaat eten. Wat kan het zelf, hoever kan het van ons af zitten? Hoe beweeglijk is het?  Naast wie wel of niet? 

Pablo was de laatste nieuwkomer. Zijn komst bracht een ware stoelendans op gang. Hij is vooral 's morgens erg irritant. Dan werkt zijn medicatie nog niet en lijkt zijn hoogste doel de ander te irriteren. Dus van de ene plaats naar de andere, dan naast de een dan naast de ander. Niet tegenover die en zover mogelijk van de ander. Nu zit het goed. Hij heeft niet alle tien de stoelen gehad, maar wel bijna..

Vorige week verdween er een meubelstuk uit de kamer. De andere meubels zijn verzet en opeens zitten we anders als we koffiedrinken. Dat is leuk. De kinderen gaan zitten en ervaren nieuwe gezichtspunten. Het lijkt wel een ander huis. Lijkt wel vakantie, vindt Sam. Dan zitten we ook anders. Erg leuk zo'n verandering. 
Toen ik lang geleden als juf weleens een stagiaire voor mijn klas had, zat ik achterin. En vanaf achter zag ik de meest bijzondere dingen! Gisteren zag ik dat opeens weer. Best goed zo'n wijziging. We moeten vaker stoelendans doen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten