woensdag 28 januari 2015

rondrit

Deze maand is de maand van de contactavonden. Jaren terug was het makkelijk. Ik vulde een formulier in waarmee ik drie kinderen in een avond kon bespreken en nog een papier waarbij ik op de fiets even een klein half uurtje weg was om nummer vier te horen. 

Inmiddels zijn die kinderen volwassen en de kinderen die nu hier wonen, hebben andere scholen. Nu vul ik vier papieren in voor drie verschillende avonden en een middag en hoop ik de jongste  binnen een half uurtje op de fiets op weer een andere avond te bespreken. Vijf aparte avonden/middag.

De eerste afspraak was voor Yan. Op woensdagmiddag om 3 uur een half uur praten. Leuk bedacht zo'n middag, maar ik moet eerst 20 km rijden, een half uur praten en weer 20 km terug en alle kinderen zijn dan thuis. Ze allemaal ergens laten spelen, lukte niet. Oppas blijft erg lastig voor meer dan een. Gelukkig kon pleegvader tussen twee afspraken thuiskomen.

De volgende afspraak was voor Rachid. Zijn school is maar liefst 40 km rijden, dus weer een avondje gevuld. Graag zou ik daar samen naar toe gaan, maar dan zitten we weer met de oppas. En ga je naar de een samen, dan moet je het eigenlijk bij allemaal doen. 

Van de week had ik nummer drie. Weer een half uur praten, weer 's avonds en weer 20 km rijden. Ik was benieuwd. Het ging om Pablo en met hem loopt het niet lekker op school. Vanwege zijn spraakproblemen zit hij op een speciale school. Maar naast die spraak, is zijn rusteloze gedrag misschien wel een groter probleem. De juf heeft al heel wat telefoon en mail deze kant op laten komen. Ik kan het ook niet veranderen. Thuis gaat het goed, binnen de mogelijkheden die hij heeft. Hij zal nooit een rustige, brave jongen worden. Maar zolang hij lekker speelt en mee kan doen en we niet de hele dag op hem hoeven mopperen en hij met glimmende oogjes regelmatig contact zoekt, dan gaat het gewoon goed. 

Het was een pittig gesprek. Vooral het voorwerk. Toen Pablo 's middags doorkreeg dat ik de juf ging spreken, was hij in alle staten. Hij heeft gegild en gekrijst, gescholden en geschopt. Ik mocht niet naar de juf. Hij wilde bij mama wonen, die ging nooit naar de juf. Hij was bang dat de juf allemaal stoute dingen ging vertellen over hem. Ik heb geprobeerd hem te verzekeren dat het me echt niets kan schelen wat de juf zegt, dat ik hem leuk vind, dat ik blij met hem ben, dat ik echt geen ander jongetje in zijn plaats wil. Dat ik wel met de juf ga praten, want als hij het niet leuk vindt op school, dan wil ik wel proberen om het anders te maken. 
Als ik hem naar bed breng, lijkt hij me wel te geloven. Maar het is een wankel draadje. 

Bij de juf komt Pablo's verwachting wel uit. Maar ik hoor ook goede dingen. Al blijft de ondertoon negatief. Als ik voorzichtig opper dat deze school misschien niet helemaal passend is voor hem, springt ze overeind. NEE, we kunnen het heel goed handelen hooooorrrrr!!!! Wat zijn juffen toch eigenwijs, ben er zelf ook een geweest, dus mag het zeggen. 
Ik zeg dat ik het zo triest vind dat hij school zo'n probleem vindt. Dat hij zuchtend de bus in stapt en 's middag te opgelucht thuiskomt. Dat hij leeft van zondagavond tot zaterdagmorgen, van vakantie tot vrije dag en dat ik wilde dat hij, als 7-jarige juist heel graag naar school ging. 
Zo had ze het nog niet bekeken. Er is ook veel positiefs hoor, zegt juf. Hij kan bijv. elke dag krullen verdienen. Hm, krullen verdienen. Dat is hard werken voor Pablo. Waarom niet meer positief gevoel zonder verdienen. Gewoon dat het leuk is dat hij op school zit, dat hij bestaat, dat ze hem het gevoel geeft dat zonder hem de dag toch net iets minder leuk is... 

De volgende morgen kijkt hij vol verwachting. Ik zeg hem dat ik niets heb gehoord wat niet leuk was. Alleen dat hij het beste van de klas kan rekenen, maar dat mocht ik toch wel horen? Aan humor ontbreekt het hem niet. Zijn ogen glimmen alweer. En wat zei ze nog meer? Ik heb wat gefantaseerd. Terugdenkend miste ik leuke voorvallen en dingetjes van school, het is vooral over cijfers en toetsen en wiebelen gegaan. Gelukkig was ik vroeger juf, ik klets er wel wat uit herinnering..

We kijken het maar weer aan. Het blijft lastig. Gelukkig zitten de andere vier op scholen waar ze het ontzettend naar hun zin hebben. 
Nog twee avonden te gaan. Dan ben ik weer bijgepraat.

1 opmerking:

  1. Gewoon dat het leuk is dat hij op school is, dat hij bestaat............. ja, dat zouden we al onze kinderen moeten meegeven!
    Veel succes met de andere oudercontacten.

    Ik vind het ook altijd een crime, en dan hoef ik er maar naar 4, allemaal op 1 school en meestal direct achter elkaar en overwegend positief. Respect!

    BeantwoordenVerwijderen