vooroordelen

Toen Sam een baby was, liep ik regelmatig me de kinderwagen. Vol trots paradeerde ik door de stad en naar de winkels met mijn prachtige zoon. Hij vond het heerlijk en ik ook. 
elke keer als ik in de bak keek, zag ik dit...

En de mensen die vol belangstelling hun hoofd in de wagenbak staken, die zagen dit ook. Nu ben ik erg blank en blond en dat gaf reacties. Van verbijsterd mij van hoofd tot voeten opnemen tot overspannen gepraat over een neef van een zus die ook had geadopteerd. 

Gevraagd werd er niets. Dit was duidelijk. Zij deed het met negers.... Ik ben geschrokken van de reacties toen. Wat een minderwaardige blikken kreeg ik. Wat een dom geklets ontlokte het toch wel duidelijk gekleurde kind in mijn wagen. 
Dit had ik vooraf niet bedacht. 

Het toppunt was toen hij kon zitten en dus van verre zichtbaar in de wagen zat. Ik liep met Naomi, een prachtig, lichtgekleurd kind door een oud, toeristisch stadje. Ze had vrij en we zouden een ijsje daar gaan eten. 
Het was een doordeweekse dag en niet druk. Ik denk dat er net een buslading mensen van stand was gelost. Ik heb niet eerder zoveel minachtende blikken gehad als die morgen. Ik voelde me heel erg opgelaten. Gelukkig hadden Sam en Naomi het niet door. Maar ik schaamde me die dag om Nederlander te zijn.

gelukkig staat Sam erboven...

Van de week moest ik hieraan denken. Ik werd geprikkeld door een serie van de EO over vluchtelingen. De titel laat niets te wensen over: Rot op, naar je eigen land. De eerste aflevering was ook duidelijk. Ik heb me ontzettend zitten ergeren, echt ongelofelijk en dacht terug aan de voorgaande jaren. 
Aan de vragen in de rij bij de kassa. Het bijna dreigend uitgesproken: En de krullen heb je van papa!!!! Van wie heb jij die zwarte ogen???? Aan al die keren dat mensen keken en keken en nadachten over hoe dit kon. Aan Naomi die als 4-jarige krijsend en gillend in de stad op de grond ging liggen. Die blikken! Wat wisten ze het goed en wat moest er van mij en van mijn dochter terechtkomen?

Meestal kan ik er wel om lachen. Dom geklets en rare vooroordelen. Maar deze week kon ik niet lachen. Ik kwam erachter dat ik een huis vol habbybabbys heb en dat iedereen met een kleurtje over een kam wordt geschoren. Dat vluchtelingen op een eiland horen, dat niets ons probleem is.

Ik hoop dat de serie verhelderend werkt. Ik hoop dat mijn vijf min of meer kleurlingen deze woorden niet hoeven te horen. Dat ze nooit het idee krijgen dat ze minder waard zijn dan wie ook. En dat ze zelf respectvol zullen zijn.