sokken

Via school kent Rachid iemand die wil komen vissen. Een hele dag in zout water. Dat kan bij ons. Rachid heeft geen echte vrienden. Contacten zijn vaak vluchtig en eenmalig. Ik hoor het sms-contact twee weken aan. We zullen wel zien. Niet elke afspraak wordt uitgevoerd. Ondertussen probeer ik erachter te komen wie de jongen is en waarom hij zoveel kilometer met bus en trein wil reizen om hier te komen vissen.

Nu snap ik de magie van het vissen totaal niet, maar de jongen wel. Evenals Rachid. De jongen houdt van vissen. Veel meer hoor ik niet. En dat hij de hele kerstvakantie moet werken in de winkel van zijn ouders. 

Rachid is erg chaotisch. Als ik wat wil weten over bijv. een klasgenoot kan het heel goed zo zijn dat ik na een kwartier vragen en doorvragen, niet meer te weten kom dan zijn schoenmaat... 

Dus ik sta blanco te strijken als de jongen binnenkomt. Het eerste wat ik zie, zijn z'n sokken. En die sokken zijn zo overduidelijk dat ik het opeens begrijp waarom hij zolang reist om met Rachid te vissen....
Zulke sokken heeft geen enkele 16-jarige die hier woonde ooit aangetrokken. Zelfs mijn man zal hier niet in lopen. Ze zijn heel erg degelijk en heel erg fout. Ze laten zien dat kleding dient om het lichaam te bedekken en warm te houden. maar laten vooral zien dat er soms geen keuze is om stoer en hip en onopvallend mee te kunnen doen. Dan kunnen je sportschoenen wel van het juiste merk zijn, maar met zulke sokken erboven....

Het is een keurige, welgemanierde jongen. Hij kijkt me open en vriendelijk aan. Hij stapt rond 9 uur 's morgens binnen en rond dezelfde tijd 's avonds gaat hij weer weg. Ze vissen bijna de hele dag. Ze vangen niets. Maar ze genieten enorm.
Rachid van het feit dat hij de hele dag een vriend heeft. En dat die jongen het leuk vindt om hier te zijn. De anderen pikken ook mooi wat mee. Tussen de middag gaat pleegvader een thermoskan soep brengen en een met warme worstjes voor op brood. Behalve Naomi en ik eten ze allemaal aan het water. 
's Avonds spelen ze samen op de Wii. Ze bowlen en boksen. Yan doet ook mee. Ik hoor de zware, harde stemmen van de jongens. Met de nodige uitschieters. Het is allemaal prima. 

Als de jongen weer naar huis is, vertelt Rachid eindelijk wie hij nu was. Hij zit altijd alleen in de mediatheek. Elke pauze doet hij daar spelletjes op de computer. Toen hij er een keer bij keek kwamen ze aan de praat. Dit was de eerste keer in twee jaar dat hij bij iemand thuis kwam. 
Hij laat hem zien op facebook. Zelfs op facebook heeft hij nauwelijks vrienden en bij de weinige berichten die hij plaatste staat slechts een enkele like of reactie. 

Het verbaast me niets. Wat een kwetsbare jongen. Erg jong voor zijn 16 jaren met een cirkel van eenzaamheid om zijn pukkelige hoofd. Ik kan hem niet goed uit mijn hoofd zetten als ik in bed lig. En dat hij zo hard moet werken in het familiebedrijfje. En dat hij het voor niets doet. En dat zijn hele jeugd ongeveer voorbij is al, want volgend jaar gaat hij werken en leren. En dat hij nog zoveel niet heeft gehad. Wat zijn er veel kwetsbare en eenzame kinderen. Waarom zien we het niet eerder en doen we niet meer?
Misschien is dit een serieus voornemen voor het nieuwe jaar.