Stille nacht

Dit was een zware week. Een week van aantrekken en afstoten. Van te dichtbij komen en zoeken of er nog wel iets verbindt. Van Ik haat je en Ik hou van je. Van Ik wou dat je dood was! tot Hoe kan ik ooit zonder jou. 

Een week waarover ik elke avond wel veertig regels kon schrijven. Over hoe beschadigd ze zijn en hoe ons huis schudde. Over het besef dat je maar gewoon opvoeder bent met te korte armen en te weinig geduld. Een week die me weer dichtbij de grond hielp en leerde dat wij geen hulpverleners zijn, maar gewoon doorsnee-ouders met even zo doorsnee vaardigheden. 

Een week waarin ik me afvroeg of pleegzorg nog wel zo leuk is. Of het na bijna zeventien jaar niet genoeg is. Gewoon tijd voor reizen bijvoorbeeld. Ik zag een stukje film over Antartica en het leek me zo ontzettend fijn om daar nu te zijn. In al dat wit en die stilte en die kou. Als je daar geen leeg hoofd en schone lei zou kunnen krijgen? 
Ik dacht met heimwee aan twintig jaar terug. Toen was het heel normaal om op het allerlaatste moment een wildkampeervakantie in Schotland te starten. Zonder rekening te houden met wie dan ook. Nu kost zelfs boodschappen doen al een half uur voorwerk.

Na zo'n hectische week sta ik gisteravond het eten klaar te maken. Drie kinderen zitten te kleuren en knippen en plakken aan een sinterklaasschoen voor de supermarkt. Een helpt me snijden en een hangt aan m'n been. 
Naast me ligt het papier van het kerstfeest van Sam. Dat moet geoefend. Ik zet stevig in en hoop dat Sam aansluit. Heb ik m'n plicht naar de juf weer gedaan. Sam haat kerstfeest in de kerk met school en had het papier in de prullenbak op school gegooid. Maar we moeten toch een beetje meewerken natuurlijk. Dus zing ik non-stop en erg vals een heleboel keer Stille nacht. 

Bij de vierde inzet vallen er meer stemmetjes bij. Bij de vijfde zingen we met zijn allen, met een aandoenlijke uithaal van Daniel tussen de regels door. En in het zingen hoor ik dat ze het leuk vinden dat we zo samen zingen. Sam en Naomi zingen mooi en galmend, Yan kraakt wat mee op het juiste moment, maar het allermooist klinkt Pablo. Hij was het drama van deze week. Nu zingt hij mee met hese, valse stoten en dat is net wat ik nodig heb. 
Want bij de tiende inmiddels bulderende inzet voel ik alle stress en negativiteit verdwijnen en begrijp ik werkelijk niet wat ik nu alleen op Antartica moet gaan zitten doen. Of wat wildkamperen in Schotland nu boeiender kan zijn dan dit engelenkoor.