therapeutisch zand

Begin vorig jaar mijmerden we over een nieuw terras. Een terras wat groot genoeg was voor een hele zomer buitenleven. Voor we goed en wel uitgedacht waren, bestelde man een enorme berg zand voor een enorm terras. Daarna bleek de tijd iets minder dan bedacht en liet het terras nog even wachten. Maar dat zand, dat kon je maar hebben.

In onze tuin vol onkruid, rommel, een paar hutten en een loopgraaf voor tien personen valt zo'n berg zand niet perse uit de toon. Eigenlijk was die hoop zand nou net iets wat ontbrak aan het geluk van de kinderen.
De hoop werd ongeveer bestormd. Elke dag werd de hoop bezet. Van zo'n berg kun je prachtig koprollen of voor de echte atleet een salto of zo snel mogelijk of achterstevoren ondersteboven.\

De berg zat vol konijnenhollen. Heel voorzichtig met een onvoorstelbaar geduld uitgegraven. Auto's ontmoeten elkaar. Verkeersborden kwamen uit de kast en de overvloedige regenval uit de gieter maakte er helemaal een feest van. 
Na het instorten is er een vechtpartijtje. Met de handen of met de mond. Daarna blijk je prachtig te vallen in zand en oefenen ze slidings. 

Toen de temperatuur steeg, werd het een strand. Heerlijk op je badlaken op de zandberg. Beetje duwen en schudden voor een plek op maat. Werd het te warm, dan duik je het zwembad in. Dat daar de bodem ook erg zanderig van werd, geeft natuurlijk niets.

Ben je in een vervelende bui, dan gooi je met zand. Of met oliebollen, gemaakt van zand. Tot dit zo leuk is, dat je met het zand in je oren en haar er heel hard om kan lachen. 

Na vorige zomer is de zandberg geslonken. We hebben een heel groot terras. Ook heel fijn. Iedereen kan zitten met genoeg ruimte om zich heen. Ondertussen kun je er met skeelers of skateboard bij en voorzichtig voetballen is ook mogelijk. Enige nadeel is dat de zandberg meer dan gehalveerd is. 
Gelukkig is een halve berg ook leuk.

Pablo heeft speltherapie. Daar beeldt hij van alles uit wat ergens in zijn verwarde hoofd speelt. Ongelukken en moord en doodslag. En ook het zand nodigt uit. Samen met Sam was hij aan het werk in het zand. Ik hoorde ze niet. Zag alleen ijverige mannen met scheppen en harken en hamers. Het resultaat was twijfelachtig. Samen hadden ze een graf gemaakt. De afmetingen maakten dat je er niet omheen kon kijken. Aan het hoofdeind een stevig getimmerd kruis en aan het voeteneind een vlag van een stok en gordijnstof. Het leek wel iets met militaire eer. 
Het was Pablo's idee. Sam heeft geen idee van graven of begrafenissen. Heeft er nog nooit een mee hoeven te maken. Bij Pablo weet ik het niet. 
Op mijn verzoek hebben ze het de volgende dag veranderd. In een loopgraaf. Weer niet mijn idee. Maar leuk!! Stond ik om half 8 te roepen en schreeuwen en was het helemaal stil. Het duurde even voor ik door had dat onder die planken en stokken in het zand ook twee jongetjes lagen. Jongetjes met grijnzen van oor tot oor, met nagels zwart van de viezigheid en met haren die na 5 minuten soppen en spoelen zanderig bleven. Maar die binnen vijf minuten sliepen tot de volgende morgen.

Daniel heeft een eigen zandbakje. Met keurig speelzand uit de winkel. Toch trekt dat andere zand heel hard. Vooral als er kinderen in spelen. 's Morgens staat hij te stampvoeten voor de deur met zijn laarsjes en jas. Hij moet naar buiten. 's Avonds na het bad wil hij nog steeds. 

En ik ben ook in de ban van het zand. De net gedweilde vloer houdt het een paar uur. Dan komen ze uit school en verzandt alles weer. Onze vloer is te donker. Alle hondenpootjes en kindervoetjes stempelen m'n werk. 
De zandberg bepaalt zelfs m'n ritme. Eerst strijken! Anders moet ik nog een keer de stofzuiger pakken voor alle zandstraaltjes uit broekzakken. Het zit overal. In het bad, in de douchebak, in de bedden en op de slaapkamers. 

Maar wat een genot zo'n zandhoop. Dat terras hoeft niet af. Of we moeten elk jaar zo'n berg laten aanrukken.