zaterdag 13 mei 2017

moederdag

Komende zondag hebben we de ingewikkeldste dag van het jaar.
Want wie krijgt het moederdagcadeau?? Moet ik cadeaus regelen? En wat vinden die moeders nu leuk? Ik kom niet verder dan elke keer weer foto's en handafdrukken in verf en zelfgeschreven kaarten en briefjes. 
De dingen die op school worden gemaakt, gaan altijd naar de biologische moeders. Dat vind ik duidelijk. Soms is er een invoelende juf die een dubbel cadeau laat maken. Dat wordt overigens niet altijd gewaardeerd door het kind. Want je knutselt je suf aan zo'n dubbele taak. 

De moeders waarderen het wel dat de dag niet vergeten wordt. Ze verwachten allemaal wat. Ik raak er gestresst van. Van passende cadeaus en de lat voor mezelf veel te hoog leggen. Van flitsende foto's in de juiste kleding op de juiste plaats, maar veel te laat aan begonnen. 
Van kinderen die helemaal geen handjes in verf willen hebben of die veel meer willen dan zo'n keurig afdrukje. 

Yan en Naomi doen niet aan moederdag. Die kan ik afstrepen. Beide moeders wonen te ver en beide tieners voelen zich te oud. En misschien ook wel te weinig gezien door de moeders om er energie in te steken. 
We zijn zelfs zover dat ik er een voorzichtig grapje op kan wagen. Over mijn verwachtingen. Jij bent m'n moeder niet, reageert Yan en hij komt tot de conclusie dat ik niet genoeg doe om een cadeautje te verdienen. Naomi vindt dat ik wel wat doe, maar zij doet ook genoeg. En de manier waarop ze zo samen mij terug plagen, is een enorm moederdagcadeau, want daar heb ik het alleenrecht op. 

Pablo moet wat geven. Schijnt ook wat gemaakt te hebben. En anders sturen we een kaart. Dat is altijd goed. Pablo maakt graag de kleine dingen groot en zal op school vast een groot drama hebben gemaakt van 2 moeders en 1 cadeautje en daarna van al het werk voor 1 kind en 2 cadeautjes...

En Sam maakt altijd 1 cadeautje omdat de andere moeder niet meer te vinden is. Dat ene cadeautje is al drie jaar niet gegeven. Hij neemt het mee uit school. Legt het op zijn kamer. Pakt het zelf alvast uit en weer in en moet het helaas vernietigingen bij het minste wangedrag van mijn kant. Ach ja, wat maakt het ook uit..

Maar nu heeft Sam een cadeau gemaakt!! Glunderend kwam hij de school uit. Met koeienletters stond er IK HOU VAN U en dan m'n naam. zelf overgeschreven van de computer. En hij is voor het eerst zo trots. 's Avonds geeft hij het alvast. Dat is prima. En ik vind het prachtig. Een zelfportret van Sam. Die ga ik ophangen en bewaren. 



En inmiddels zijn we een paar dagen verder. Pablo had inderdaad een kado gemaakt voor zijn eigen moeder. Dat vertelde hij nadrukkelijk.  Hij legde het boven voor het eerstvolgende bezoek. En 's avonds zat hij kwartier boven voor straf. Voor de zoveelste scheldkanonnade. En heeft hij het vakkundig gesloopt. Er is niets meer van te maken. Heel jammer, het was echt leuk gemaakt en met veel zorg. 
Nu zit hij in de stress. Want zijn moeder verwacht wel wat..


3 opmerkingen:

  1. Ik vind het erg mooi hoe je over jullie leven met pleegkinderen schrijft, met humor en liefde, toevallig heeft mijn dochter nu een vriendje die ook bij pleegouders woont..
    Een heel leuk en lief joch, wat toch ook het nodige heeft meegemaakt..
    En moededag, tja, wij doen daar zelf helemaal niet meer aan, behalve dat ze nog op de basisschool zaten, toen vond ik het wel leuk om die knutselwerkjes te krijgen, maar nu doen we er niks meer aan.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Pittig allemaal! Wat ze allemaal meemaken en hoe ze dingen een plekje geven (of juist niet). Hier zo'n attente juf, dat maakte het voor pleegzoontje heel duidelijk: Eén voor mama en één voor stiefmoeder. Ja, want ook dat heeft hij al meegemaakt. Zoveel soorten moeders.... Ik heb bewondering voor je, hoe je het allemaal doet en er mee omgaat!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. zucht.... herkenbaar en mooi geschreven!

    BeantwoordenVerwijderen