maandag 18 september 2017

drukdrukdruk

In de week voor de zomervakantie belt mijn oude werk. Of ik kan komen lesgeven. Er is hoge nood. Het voordeel van het onderwijs is dat diploma's niet verjaren. Elf jaar er tussenuit is geen probleem. 
Ik vertel het man. Zijn baan gaat komend jaar verdwijnen. Dat weten we zeker. Of er ander werk is, weten we nog niet. 
Dus besluit hij in een week dat hij nu zijn ontslag neemt en besluit ik dat ik voor tenminste een jaar vier dagen ga werken. En dat lijkt de meest juiste beslissing op dit moment. 

En dus tik ik al een paar weken geen berichtjes op dit blog, maar bereid weer serieuze lessen voor. En is man niet bijna dag en nacht bezig voor werk maar zorgt voor Daniel, kookt het eten en vangt alles en iedereen op. 

Ik was helemaal vergeten hoe leuk lesgeven is. Elf jaar heb ik met veel plezier mezelf binnen het huis vermaakt. Dat was goed. Het is nog steeds heel belangrijk dat een van ons gewoon thuis is. Maar wat is het weer leuk voor zo'n groep pubers!
Ik was er zo van overtuigd dat ik nooit meer zou werken, dat ik alle papieren en lessen heb weggegooid. Het is een echte nieuwe start. Toch voelt het zo niet. Veel dezelfde collega's en oudleerlingen die collega's zijn geworden.

Het is voor een jaar. Daarna zien we wel verder. Werk is er genoeg. M'n diploma is meer waard dan ik dacht. Het is druk. Uit school zijn er de kinderen. Zij zijn gewend dat ik altijd aanspreekbaar ben. Voorbereiden doe je thuis. Maar om nu te wachten tot iedereen slaapt, is niet haalbaar. 
Dus zoek ik nog naar de balans. Dat gaat vast komen. 

Ondertussen is Yan naar de tweede klas met veel stress en gehum en gescheld en gedoe. Hij is langzaam aan het wennen weer. En is Naomi gestart in de eerste klas. Geen minuut stress. Alles is leuk en prachtig. Zaterdag liet ze haar haar weer vlechten door een Eritrese vriendin. Die kan dat heel goed. Stralend kwam ze terug. Precies wat ze wilde. Stralend gaat ze ook naar school. De vonken spatten eraf, zoveel levenslust en energie. 

En Pablo zit thuis. Hij zou opgenomen worden voor behandeling. We hebben een half jaar gewacht. Nu was er plek, maar blijkt hij niet de juiste persoon voor deze behandeling. Een alternatief is er niet en bij ons is de energie voor hem ook zachtjes aan op. Heel Nederland gebeld, maar nergens plaats. Dus blijft hij nog maar even. Voor de tweede keer van school gestuurd, vult hij zijn dagen op een zorgboerderij. Dit vreet ook energie. Hij is nu bijna tien en heeft nog een hele lange weg te gaan. 

Sam is in groep 3 begonnen. Dat is superleuk, want eindelijk gymt hij in een echte gymzaal. Stilzitten is lastig, maar de stof boeit hem wel. Hij lijkt het wel te redden. 

En Daniel praat al een hele zin mee. Hij groeit hard. Kan boos kijken en plagen en weet heel precies wat hij wil. 

Zo zijn we weer begonnen aan een nieuw schooljaar. Helemaal anders dan verwacht.

2 opmerkingen:

  1. Wat leuk dat je je oude werk weer doet het zal best even wennen zijn voor iedereen, maar dat komt vast goed!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als je na zoveel jaar het lesgeven nog zo leuk vindt, doe je het vak waar jij voor gemaakt bent. Als je stopt met bloggen (stiekem hoop ik dat je man het over gaat nemen), zal ik het zeker missen. Aan de andere kant; Je steekt je energie in het leren van een vak aan een grote groep pubers die als bonus ook nog levenslessen leren.
    Alles gebeurt met een reden en ik wens jullie allemaal heel veel plezier, geluk en mooie momenten toe.

    BeantwoordenVerwijderen