beschikbaar

Zaterdag komt Yan zijn moeder en broertjes tegen op het station. Hij brengt vrienden naar de trein en ziet ze. Dat is bijzonder. Hij verwacht moeder in haar woonplaats in Zwitserland. 
Het is weer zover.... Moeder is in de buurt en hij weet dit niet. 's Avonds vertelt hij het zo tussen neus en lippen. Vroeg ze nog wat? vraag ik. Ja, iets of het op school goed ging en of hij nog een keer kwam als ze tijd had. 
En toen kwam de trein en stapte ze in. Met een tas vol koekjes volgens Yan. Of hij het niet heel vervelend vond? Nee hoor, zegt Yan. Maakt me niet uit. 

Vervolgens eet hij alle overgebleven resten van het avondeten op. Hij was namelijk wat later. Om half 11 moeten we hem bijna naar boven dragen om in bed te krijgen. Hij blijft maar zitten en praten en hummen en grommen. 

Bij ons tolt het wel even na. Dat je dan op het station je bloedeigen zoon van 14 tegenkomt en dat je dan gewoon weer verder met je leven gaat. Het tolde toch al behoorlijk deze dagen, want de beste vriend van Yan lag in het ziekenhuis. Hij was in coma door grenzeloos gedrag en Yan volgde het op afstand maar deed niet mee. 

Wel zat hij als een waakhond met zijn telefoon in de houding. Hij had op school al gewaarschuwd, maar dat was niet helemaal overgekomen. Om tien uur kwamen er alarmbellen en wist hij op afstand nog wat goeds te betekenen. De volgende morgen zat hij voor zeven uur al met zijn telefoon in de houding en dat bleef de komende 24 uur. Hij was bang zijn vriend te verliezen. En wij met hem.  De jongen ging langs het randje, maar kwam gelukkig weer bij. Yan belt hem en belt hem en belt hem. Hij was helemaal van slag om die vriend.

Dit weekend had Yan ontzettend hard ouders nodig. Schokkend dat je dan je moeder tegen moet komen. Ook schokkend dat ze er dan niet is.  
Gelukkig mochten wij van hem die plaats innemen. We kennen Yan nu zolang en zo goed dat het ook logisch was. Maar omdat we hem zo goed kennen, liet dit ons niet los.
Opeens besefte ik dat het net zo goed Yan had kunnen zijn die deze grenzen opzocht. Yan met zijn achtergrond van mishandeling en vooral afwijzing op afwijzing, had heel makkelijk zichzelf kunnen verliezen in wat dan ook. Dan hadden wij in dat ziekenhuis gezeten. 

We beseffen hoeveel risico's er zijn en hoeveel gevaren er op de loer liggen. En vooral hoe belangrijk hij voor ons is. Ik raak er helemaal emotioneel van dat hij hier gewoon nog rondloopt. En ben dankbaar tot in m'n tenen dat we hem mogen hebben. 
Ik probeer het hem te zeggen. Dat ik heel erg blij ben dat hij niet in plaats van die vriend in het ziekenhuis kwam. Dat lijkt hem wel beetje te verbazen. Dus zeg ik het nog maar een keer dat we heel erg blij met hem zijn en dat we ons soms heel erg zorgen maken omdat we hem heel graag gelukkig en gezond willen zien worden. Het lijkt wel te landen. 
In ieder geval weet hij waar hij moet zijn om over de gebeurtenissen te praten en waarderen we het dat hij dan tot veel te laat op de bank blijft hangen. Het heeft allemaal wel een doel. 

En het geeft zorgen, want we beseffen opnieuw dat we er nog lang niet zijn.