op de plaats

Er is contactavond. Daar hoor ik te zitten, de hele avond. Ik leg het uit. Sam is woedend. Ga je ook al werken en ook al 's avonds weg. Dat doe ik normaal nooit. Ik leg nog een keer uit dat ik het niet leuk vind, maar dat het echt moet.
Ik doe Sam zelf in bad. Zit bij hem en klets de dag nog even door. Daarna geef ik hem een kus en vertrek.

Als ik de auto heb gekeerd, staat er een poedelnaakte Sam te bibberen in de donkere avondwind. Snikkend brult hij dat hij niet zonder mij kan!! Uiteindelijk vertrek ik een beetje op het laatste nippertje en met een enorm schuldgevoel.

Op woensdag heeft man bij hoge uitzondering een vergadering. Daniel gaat naar schoonouders. En Sam, die opeens een vrije dag blijkt te hebben. Dan komt er een mail voor Yan. Nog een vrije dag vanwege uitval. Hij mag ook naar schoonouders, maar dat vindt hij te kinderachtig. En dat is het ook. Als je 14 bent, kun je echt wel een morgen alleen thuis zitten.

Als ik de volgende morgen de kamer binnenkom, zit Yan op de bank. Aangekleed en wel... Normaal trek ik hem rond deze tijd persoonlijk ongeveer uit bed. Hij is dan niet wakker te krijgen. Nu dus wel. Met wakkere oogjes zit hij er helemaal klaar voor. Blikje energy naast hem. Dat heeft hij even geregeld, want is hier niet uit voorraad leverbaar.
Waarom hij er al zit? Omdat hij gewoon allang wakker is. En geen slaap heeft... Ik begrijp heus wel dat je niet vertelt dat het ontzettend spannend is om een hele morgen helemaal alleen thuis te moeten zitten. En ik begrijp ook wel dat niemand dat hoeft te weten. Ik vertel dat ik ook tussen de lessen de app wel in de gaten zal houden. En man mag hij de hele morgen bellen. Dat lijkt hem wel een goed idee.

Hij heeft het gered overigens. Net als Sam die avond zonder mij...

Onlangs moest man mij ophalen. We hebben maar 1 auto en soms betekent dat een keer extra heen en weer rijden. Daniel gaat dan altijd mee, maar zo'n bijna volwassen puber als Naomi van 13 blijft dan natuurlijk thuis.De hond is er ook en het duurt hooguit drie kwartier.
Als we aan komen rijden, fietst ze heen en weer voor het huis. Met haar telefoon in de hand. Beetje vreemd voor iemand die geen stap buiten zet zonder dringende reden. Wat ze doet? Gewoon beetje fietsen, had ze zin in. Die zin verdwijnt meteen zodra wij thuis zijn. Dan is er meer zin in bankhangen.
En omdat onze flapuit met haar enorme grote mond het niet kan laten, hoor ik dat ze dacht dat er een insluiper was... Gewoon op klaarlichte dag. Ik moet er om lachen en zij ook achteraf. Maar thuisblijven doet ze niet meer en het is echt heel raar dat wij allebei even weg zijn. Ook al is zij al 13 en is het op klaarlichte dag.

Het lijkt wel familie zo met elkaar. Allemaal hetzelfde probleem. En ja, wij blijven echt wel op de plaats hoor.