de invaller

Sam is erg gesteld op niet te veel wisselende mensen. Dus ik moet altijd thuis zijn en de eigen juf altijd op school. 
Ik ben inderdaad vrijwel altijd aanwezig, maar de juf heeft weleens een cursus of een overleg en dat is niet leuk, volgens Sam.

Van de week komt hij met hoogrode wangen uit school. Ik voel zijn hoofd en kijk hem eens goed in de ogen. Geen koorts, maar wel beetje vreemd gezicht. Ben je ziek? vraag ik. Nee, of misschien, maar de juf zei dat hij het zelf mocht weten of hij nog kwam. 

Ik krijg er geen hoogte van en bel de juf tussen de middag. Die is in bespreking. En dat weet Sam opeens ook en dan komt de aap uit de mouw. De juf zou er vanmiddag niet zijn, maar die andere. En dus is Sam ziek en gaat niet. Ik vind dat hij wel moet en dat hij niet ziek is. Ik moet met de baby naar het consultatiebureau en dan is Sam erbij niet heel handig. 

Maar hij is vastbesloten. Hij gaat niet. Geen jas en geen schoenen aan. Ik soebat en onderhandel en eindelijk zijn we zover dat we weg kunnen. Ik stel voor in ieder geval even te kijken of het echt wel zo is. 

Sam loopt naast me naar binnen en kijkt me met zwarte, beschuldigende ogen aan. Zie je wel! Die andere juf. Misschien is ze er maar een uurtje? probeer ik. Dat moet ik vragen. Nee, ze is er de hele middag. De eigen juf is er wel in een andere ruimte. Ook daar maar even kijken. En nu jas uit en hup die klas in. 

Maar dat gebeurt niet. Sam is woedend. Hij stampt de school uit en staat op het plein te spetteren van woede. Hij gaat niet!!! Andere juf probeert nog wat en nog een oude peuterjuf, maar Sam is zo ontzettend woedend en vastbesloten dat hij opeens naar de fietsen rent en wegspeert. 

Ik heb er de slappe lach van. Het is zo ontzettend grappig om die boze kop van Sam te zien. Als hij wegfietst, wordt het serieus. Ik schreeuw dat hij niet hoeft en kom maar terug. Dat doet hij niet. Op veilige afstand van school staat hij startklaar met zijn fiets. Ik met de maxicosy in de auto er achteraan. Het is een serieuze achtervolging. Hij laat zich niet pakken. 
Uiteindelijk heb ik hem toch. Hij gelooft me dat hij niet hoeft en stapt in. Fiets in de koffer en wij naar het bureautje. 

Daar is Sam een voorbeeldige grote broer. Terug in de auto vertelt hij baby wat een rotmevrouw het wel niet was die hem zo'n rotprik gaf. 
Als we in de buurt van thuis komen, deelt hij mee dat hij eigenlijk naar school wil. Ik breng hem er gelijk. Hij stapt uit de auto en zegt dat ik niet mee hoef te lopen hoor. Huppelend verdwijnt hij naar binnen. 

Bijzonder mens die Sam. 's Avonds aan tafel vertelt hij het zelf aan de rest. Het klinkt niet echt als een stoer verhaal, maar meer als iets wat hij dus gewoon niet pikt. Dat wordt nog wat voor hij in groep 8 zit... 
Als pleegvader gaat danken voor het eten, zegt Sam even nonchalant ertussendoor 'hé, uhh, bid maar even voor mijn juf hoor. Dat ze er morgen echt is."