evenwicht

Rachid is terug. De hele familie is uit zijn evenwicht. 
Toen we de cursus voor pleegzorg deden, vertelden ze ons dat elke nieuwe plaatsing de balans in het gezin zou verstoren. De terugkeer van Rachid lijkt wat dat betreft wel een nieuwe plaatsing. 

Iedereen is blij. En in zichzelf gekeerde kinderen kennen we hier niet. Dus wordt de blijdschap luid en duidelijk gevierd. Nu voor de derde dag staat het hele huis op stelten. Een heleboel beweging en kabaal. M'n oren tuteren ongeveer van alle verhalen die ergens beginnen en nergens eindigen. Van het gegil en geschreeuw. Van woedend achter elkaar aan rennen en toch rollend van het lachen eindigen. 

Sam stuitert door huis en tuin. Plonst tien keer in het zwembad en weer eruit. Voelt geen kou. Rolt net uit het zwembad door de zandhoop en rent dan het hele, net gestofzuigde huis door om mij dat te vertellen. 
Eet de hele dag boterhammen en bananen omdat hij zo'n niet te dempen honger heeft. Doet salto's achterover op de bank en plaste vannacht zo enorm in zijn broek dat ik niet wist hoe ik dit weer beslaapbaar moest krijgen. 
Krijgt ook de hele dag door standjes en boze woorden. Maar dat boeit hem werkelijk niets. Als jij boos bent, houd je nog steeds van mij, zegt ie. En dat klopt. Dat zijn mijn eigen woorden. Ik blijf strak kijken. Dat hij maar snapt dat ik dit echt niet leuk vind. Hij gaat kiekeboe doen met de baby die ik op schoot heb. En voor ik het weet, doet hij kiekeboe bij mij. En lach ik en zijn we weer terug bij het begin. 
Als ik 's avonds naar bed ga, vind ik hem in ons bed. Met mijn nachthemd over zijn pyjama heen. 

Rachid is erg blij weer thuis te zijn. Hij doet aandoenlijk zijn best. Maar is ook behoorlijk rusteloos. Vergeet werkelijk alles. Kan daar niet aan doen. Wil meer ritalin gaan nemen om meer grip te krijgen. Dat helpt niet echt. Hij wordt er suf van. 
En wij proberen te dempen. Gewoon slapen, eten, spelen, zitten, werken. We benoemen de dingen maar weer. Hoe we het doen en deden en gaan doen. Zeggen Rachid dat we blij zijn dat hij er weer is. Kijken ook of hij dit hoort, want wat een orkaan woedt er in zijn hoofd... 

Het voordeel van de windhoos hier in huis is dat het met blijdschap gebeurt. Geen boze gezichten, geen verwijten. Alleen pleegouders die 's avonds uitgeput op de bank zitten... 

En het grootste deel van de dag is Rachid er niet eens bij. Dan werkt hij. Van 12 tot 9 uur. Ideale tijd. Alles is in rust als hij terugkomt. 
Gelukkig gaat morgenochtend de helft van de firma naar school. Dat geeft lekker rust. En tijd om weer te stofzuigen. Want 's middags komt er iemand van de Raad langs. En die moet een relaxte indruk krijgen. Van alles op orde en onder controle. Waarschijnlijk ziet ze het niet eens.