niemand

Rachid vertelt over een nieuwe collega. Hij heet Bo en lijkt op hem. Dus kunnen ze goed samen praten. 
Baas van Rachid heeft een zwak voor jongens als Rachid. Als ze maar willen werken. En dat doen deze jongens. 
Bo is 26 en heeft vanaf zijn zevende in internaten en jeugdhuizen gewoond. Dat vertelt Rachid, want niemand wilde Bo hebben. Nooit al die jaren van zijn zevende tot hij het zelf kon. 
Nu gaat het goed. Hij werkt zonder diploma's, maar elke dag. Heeft geen ouders om op terug te vallen, maar wel een eigen huis of kamer. Wel in de achterbuurt van de stad, maar toch. 

Rachid dwaalt ook al jaren rond in jeugdzorgland. Is er nu ook uit. Hij woont sinds een jaar een weiland verderop op een zorgboerderij. In een oude stacaravan met honderd mankementen. Maar met afstand tot de stad, vaste structuur en ons huis als uitvalsbasis. Hij komt soms elke dag, soms drie keer per dag. Hij wil een praatje, een hoe-was-je-dag, een doe-is-normaal en een het-komt-allemaal-goed. En dat kunnen we hem geven. 

Soms geef ik hem op zijn kop. Als hij een auto van een ander kapot rijdt. Als hij te veel drinkt of te onbeschoft deed tegen de mensen rond hem heen. Soms knikt hij, soms schreeuwt hij, soms stampt hij weg om nooit meer terug te komen. Na een week zien we hem dan weer. Of hij belt. De meeste telefoontjes komen van hem. Naomi zucht en Sam rent ervoor en altijd vraagt hij of ik thuis ben. En wat raar als ik er soms niet ben...

En of ik weet hoe dat met zijn schulden zit en of we per ongeluk nog een brood in de vriezer hebben en die soep, had je die nu ingevroren? Mag ik een sinaasappel en heb je champignons? En die scheur in mijn broek, daar draai jij je hand toch niet voor om? Mag ik op zolder kijken of er nog visspullen liggen?

Maar ook een paar kilo vis na een nacht vissen en nu met de kerst een dubbele verpakking Merci chocolade. Rachid blijft Rachid. Dat wordt geen doorsnee-buurman. Dat blijft een kind in een volwassen lijf, maar met een heel groot hart en een slecht werkende rem...

Deze kerst laat Bo me niet los. Ik ken hem niet. Hij raakt me door Rachids verhaal. Hoe krijg je het voor elkaar om zonder iemand te hebben het toch te redden? En hoe voel je je als je vanaf je zevende weet dat niemand je wil? 

Voor ons een mooie kerst en straks een dankbare afsluiting van het jaar. Ze zijn er allemaal nog. Yan heeft een goede stageplek en groeit per week, Naomi doet het super op school en lijkt een heel normale puber, Sam is geadopteerd en zal ons zorgenkind blijven, Daniel is in groep 1 begonnen. En het grootste kado van dit jaar is de kleine jongen. Vanaf juli woont hij hier. Lieve, vrolijke, relaxte baby van bijna een jaar. 
Ik wens ons allen dat niemand later zal moeten zeggen dat niemand ze wilde hebben. En kijk er ons lege kamertje en de lege stoelen eens op aan. Het lijkt een bodemloze put, al die trieste verhalen. We proberen hem te dempen, voor tenminste deze kinderen. Op hoop van zegen...