kiezen

Begin van dit jaar was de moeder van Yan in de buurt. Dat had toen meer dan een half jaar geduurd. Yan was heel blij dat hij haar weer kon zien. Hij wilde heel veel bezoeken en heel lang en bestookte haar met berichten over wanneer en waar. 
Moeder was het snel zat en reageerde niet meer. Dit was voor Yan misschien wel de zwartste periode van zijn leventje. Dat ze in de buurt was, maar dat ze hem niet wilde zien. Hij kreeg het niet bij elkaar gedacht dat zij hem dus veel minder graag zag dan hij haar. Dat hij elke minuut in haar nabijheid wilde zijn, maar zij dat helemaal niet wilde.

Yan was nauwelijks te hanteren. Zag er bleek en moe uit. 
Vorige week viel het me opeens op dat hij er nu zo goed uitziet. Met een mooie bruine, glanzende huid en een vrolijke uitstraling. 

Moeder is al een paar weken weer in de buurt. Yan wist het niet. Ik wel. Pleegmoeder van zijn oudere zus had me ingelicht. En ik hield mijn mond. Nog een paar weken te gaan op school. Ik wilde hem niet opnieuw het water in duwen. En moeder zweeg in alle talen.
Van de week kon ik er niet omheen. Yan zag foto's op facebook van zijn moeder op het strand. Hij bekeek ze, vond ze leuk en wilde verder. Ik vroeg hem waar dit was. Hij dacht in Zwitserland. Ik zei hem dat daar geen strand is... Dan zou het wel Duitsland zijn. Nee, duwde ik hem de goede richting op, ik denk dat het in de buurt is. Dat ze er weer is. 

Ik kreeg geen hoogte van hem. Hij tikte bij een van de foto's 'waar is dit' en dat was het. Een paar dagen later vroeg hij of ze in Nederland is en of het zaterdag bezoek kon zijn. Ja, dat kon. 'Kom zaterdag maar'. Was het antwoord. 

Toen bleek dat zijn zus niet kon vandaag. En dus ging hij ook niet. Ik probeerde blanco te reageren. Liet de keus aan hem. Wij konden hem alle dagen brengen en halen. Ook zaterdag en volgende week nog een keer. Hij hoefde niet na te denken. Hij ging alleen samen met zijn zus. 

En dus belde hij vanmorgen naar moeder. Iemand anders nam op. Of mama er was? Nee, die was even met iets bezig. Nou, of ze dan wilden zeggen dat hij vandaag niet kwam maar volgende week. En klaar was het gesprek. 

Ik heb met verbazing geluisterd en hem vandaag bekeken. Dit was zo totaal anders dan een paar maanden terug. Heb er voorzichtig over gepraat. Dat hij kiest en dat ik hem bewonder om zijn grenzen. Hij reageert niet zo, maar kijkt me rustig en helder aan. Ik meen te horen dat hij zich niet meer gek laat maken. Hij gaat gewoon alleen volgende week een keer. 

Vanmiddag gingen we naar het strand. Moeder zou dat ook doen met haar familie. Toch was hij bij ons. Hij vermaakte zich prima. Was niet boos of anders. Vanavond hebben we gebarbecued. Hij at lekker en was zichzelf. 
Na het eten begon hij wel even te zoeken naar ruzie, maar dat was weer snel voorbij. 

Het is niet te geloven hoe hij dit hanteert. Ik merk geen woede, geen afzetten tegen ons, geen rusteloze energie. Wel iets meer de grens zoeken, ook fysiek. Hij probeert steeds te stoeien en te duwen en laat zich zelfs op schoot nemen. Wel onder het mom van een vechtpartijtje, maar ik merk geen weerstand. 

We blijven voorzichtig. Je weet het maar nooit. Maar toch ook voorzichtig hopen dat hij eindelijk zijn plek heeft gevonden en de loyaliteit naar moeder voor hem niet meer zo pijnlijk is. 
Volgende maand wordt hij 12. Hij woont hier ruim negen jaar. Het is wel echt een zaak van lange adem!