zuur

Gisteren drie rapporten gekregen en vanavond twee gesprekken te doen over die rapporten.
Drie verschillende scholen en twee soorten rapporten. Vanavond twee soorten gesprekken. Een met een grote glimlach en een met samengeknepen billen...

Yan en Naomi krijgen twee rapporten. Een gewoon rapport wat ze me gisteren vol trots toonden. Een rapport met cijfers en opmerkingen. Goede of voldoende cijfers en positieve, zakelijke of opbouwende opmerkingen. Zo is Yan 'een sportieve kerel' als het om gym gaat. En Naomi zoekt de gezelligheid van anderen. Het rapport is voor de kinderen. Als opsteker, als beloning van een jaar lang naar school gaan en ploeteren. Hier kun je mee voor de dag komen, kun je iedereen laten zien.

Het andere rapport komt via de post en is anders. Hierin cijfers en tabellen. Naomi functioneert met rekenen net op groep 4 niveau, terwijl ze in groep 6 zit en Yan kan geen enkele toets in een keer voldoende halen. Dit rapport is voor ons als opvoeders. Om te weten hoe de zaken ervoor liggen.

Heel duidelijk allemaal en helemaal in lijn van de speciale manier van onderwijs geven van deze cluster 3 en 4 scholen.

Over Yan heb ik een paar weken terug al gepraat. Er vielen woorden als 'zorgen' en 'slordig', maar ook vertelde de juf dat het een 'heerlijk kind' is en wist de meester een paar dingen te noemen die mij het inzicht gaven dat ze hem daar heel goed kennen. En dat ze hem zien in zijn kwetsbaarheid en zwakheid en van hem houden.

Naomi is vanavond aan de beurt. Dat zal vast een fijn gesprek zijn. Naomi houdt van deze juf en de juf bood haar dit jaar een duidelijk en veilig klimaat.

Maar ook Pablo kreeg een rapport. Een vervelend rotding met allemaal commentaar en kritiek en negatieve woorden. Bah! Ik baal ervan. Dit is geen rapport om voor te lezen. Ik heb het wel gedaan maar heb gewoon vrij gefantaseerd. Dit gaat hij niet horen, dit is te gek. Een kind van zeven wat voor zijn gevoel voortdurend te kort schiet en altijd meer en beter moet. Dat gaan we niet verder de grond in duwen. Dat zelfbeeld van hem is al ver onder nul. Hij is ongedurig en niet te corrigeren. Hij maakt geen contact en de woorden 'zeer ernstig' komen me veel te vaak voor.

Pablo is ernstig beschadigd en binnen de kaders die te verwachten zijn, doet hij het heel goed. Alleen is de juf zo ontzettend schools en zo gericht op doelen en getallen, dat het hem meer lijkt te schaden. Hij doet serieus zijn best. Kan hij het helpen dat hij zo ontzettend snel afgeleid is, dat hij adhd heeft en hechtingsproblemen die er niet om liegen. Hij heeft toch mooi lezen geleerd dit jaar. Leest alle verpakkingen aan tafel tot vervelens toe en zelfs de krant weet hij te ontcijferen. Toch heeft hij anderhalf jaar achterstand met lezen. Wel bijzonder voor groep 3...

Vanavond ga ik ook daar op contactavond. Ben heel benieuwd. Ga proberen mijn mond te houden, laat de juf maar praten. Ik ga ook proberen vriendelijk en aardig enzovoort te zijn. Voor het fatsoen en omdat Pablo deze juf volgend jaar weer gaat krijgen.
Wij vinden dat hij niet op deze school past. Na het zien van het rapport ben ik nog meer overtuigd. De juf weet dit. Zij vindt dat hij wel op hun school past. Maar als ik zie op welke manier dat zal gaan moeten, dan vind ik toch dat ik meer gelijk heb... 

Ik ben heel boos, merk ik. Niet heel netjes en vast niet helpend. Het duurt nog even voor het avond is. Ik ben goed voorbereid. Betrap mezelf erop dat ik de hele middag al in discussie ben met de juf. En niet op een al te nette manier eigenlijk. Tsja...het is een echte juf en ze is bijna toe aan haar pensioen. Zegt op zich natuurlijk niets, maar in dit geval toch wel?