dinsdag 15 september 2015

dip

Er is weinig energie om weer eens een verhaaltje neer te zetten. De kinderen zijn naar school. Ik heb dus veel tijd. Dat er veel achterstallig werk was, dat er de eerste twee weken een hele rij opgespaarde afspraken lagen, is ook geen reden. 

Reden zijn de vluchtelingen. Ik zie en hoor elke dag het nieuws. Omdat ik de laatste weken zijdelings betrokken was, merk ik dat ik het ook opzoek. Ik wil alles weten, maar hoe meer je ziet hoe minder je het begrijpt. 

Dat er mannen en vrouwen op de vlucht zijn zie ik. Daar kan ik wel iets bij voorstellen. Over de reden en hoe hard het nodig is en of er geen andere oplossingen zijn lees ik. Ik overdenk het en kom voor mezelf wel tot een bepaalde mening. 

Maar elke morgen als ik de computer opstart en langs de nieuwssites scrol, zit ik gewoon te janken. Elke morgen zijn er nieuwe foto's. En op die foto's staan altijd maar kinderen. Steeds andere kinderen en steeds andere leeftijden op steeds andere plaatsen in Europa. En al die moeders en die vaders daar raak ik niet over uitgedacht. 

Ik zie net een man lopen met twee peuters op zijn armen. Twee peuters!! Dat is loodzwaar en hij ziet eruit of hij er al even mee loopt en er mee zal lopen tot het veilig is. Het moet hun vader zijn, dat zie je aan de armpjes om zijn nek, aan het vertrouwen en de rust in de oogjes. Wat een geweldige vader hebben ze. Dat hij ze zo draagt en dat ze niet krijsend in paniek zijn, maar op hem vertrouwen.  

In dezelfde serie een moeder met vier jongetjes rond zich. Wat zeg je nu tegen je zonen? Hoe leg je ze uit dat je hier bent en wat je gaat doen? En waar haal je de energie vandaan om niet gewoon je hoofd neer te leggen en nooit meer op te staan?

Kinderen op het station onder vellen papier en op vellen papier. Kinderen in draagzakken. Kinderen midden in de nacht. Kinderen die vannacht om 12 uur toch die Hongaarse grens over mochten. Kinderen aan de hand van vaders en moeders. 

En dan af en toe een gesprek met een Dikke Ik. Ik stop daar veel te veel energie in. Ik zit me pisnijdig te maken. Dat helpt helemaal niet. Zaterdagavond weer iemand. Dat de media inzoomt op kinderen. Beetje zielige plaatjes maken, beetje emotioneel doen. Maar hallo zeg, ook al moet zo'n fotograaf een dag zoeken voor dat ene plaatje, het is er wel. Redelijk in de buurt zijn deze kinderen. Het mag toch niet voorkomen dat kinderen dit moeten ondergaan?
Dat ze gewoon naar de vluchtelingenkampen moeten. Dat ze daar horen. Ik vroeg of ze al filmpjes van die kampen had gezien? Hoe leuk het daar was? En hoe schoon? En hoeveel ruimte je dan krijgt? Nee, natuurlijk had ze dat niet gezien. Hoe verder weg hoe minder haar probleem. En dat ze blij was haar vakantie omgeboekt te hebben. Jaja, zeg ik, dan had je aan de slag gemoeten. Ze kijkt me verbaasd aan. Zij aan de slag? Nee zeg, ze is druk met werk en luxe. Trouwens gisteren nog naar de Primarkt geweest... 

Ik haak af. Dat is ook al zo'n stokpaardje van me, de kinderarbeid. En ze is wel moeder. Ik kom er niet over uitgedacht. 

Overigens probeer ik echt wel te doen wat ik denk dat ik kan doen. Gelukkig een AZC op redelijke afstand en een opvang en nieuwe gezinnen op het dorp uit Syriƫ. Genoeg te doen. Alleen die foto's die krijg ik niet uit mijn hoofd.

2 opmerkingen:

  1. Het is echt intriest als je de beelden ziet en dan te weten dat er mensen zijn die nog geld durven te verdienen ook aan de ellende van een ander door bv mensensmokkel.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Weet dat er heel veel mensen hetzelfde denken als jij. We leven mee en soms kunnen we de beelden niet zien. Zijn ze moe, waar slapen ze, hebben ze wel eten en drinken, moeten ze niet veel te ver lopen en sjouwen, wat denken de kinderen, welke herinneringen hebben ze later, een moeilijke taal leren, raken ze in de vlucht geen familieleden kwijt. Zovele vragen en vragen hebben we bij dit vluchtelingenprobleem. En lees je de geschiedenis dan zijn er altijd al mensen op de vlucht, voor armoede en geweld. Wanneer leren we het nu eens, vredelievend naast elkaar wonen? Veel sterkte en blijf schrijven. Ik kijk heel vaak bij je! Jij/ jullie doen al zo'n goed werk met jullie gezin. Petje af.
    Lieve groet!

    BeantwoordenVerwijderen