de zorg

Vanmiddag de zorg voor deze kleine meid. Haar moeder ligt in het academisch ziekenhuis 120 km verderop. Net bevallen van een zusje. Een spannende bevalling die niet in de buurt kon plaatsvinden. Zelf kwam het meisje met een keizersnede ter wereld. En omdat dit in een vluchtelingenkamp in Jordanië plaatsvond, ging er het een en ander mis. Vandaar dat er nu geen risico's mochten worden genomen. Gelukkig is het kindje gezond geboren en heeft de moeder het ook goed doorstaan. 

Vader is ook niet thuis. Hij moest naar datzelfde ziekenhuis om de jongste dochter aan te geven. 
Dus is de kleine meid vanmorgen heel vroeg naar de voorschoolse opvang gebracht en mag ik haar daar later ook weer brengen. Alleen heet het dan naschoolse opvang. De broers en zus zijn daar ook. Maar overdag zitten ze natuurlijk op school en zij heeft alleen een morgen peutergroep. Vandaar dat ze bij mij was. 

Toen ik haar ophaalde, ging ze vol vertrouwen mee. Ze kent me nauwelijks. Ze verstaat me niet. Maar ze geloofde wat haar zus uitlegde. Dat ik haar meenam en weer terug zou brengen. 

En dus zat Sam zich flink op te pompen op de fiets en later onder het eten. Ze vond hem duidelijk grappig. Hij was niet te stoppen ongeveer. Op school had hij verteld dat er een baby was geboren. Beetje vaag verhaal over zusje en tussen de middag. Dus kreeg ik grote belangstelling bij het naar school brengen. Of we er weer een bij hadden? Nou nee, maar wel even een paar uurtjes. Sam zit in de klas met veel kinderen met pasgeboren broertjes en zusjes. Of hij nu ook eens zo'n verhaal wilde of dat hij het gewoon goed zei maar niemand hem begreep, is me niet duidelijk. 

Als Sam naar school is gebracht, gaan we op de bank een boekje lezen. En ik zie de waakzame kraaloogjes dichtvallen en weer openschieten. Ze kan haar hoofdje bijna niet rechthouden en kijkt me aan. Ik leg mijn hand tegen haar gezichtje en direct slaapt ze in. Diepe zuchten en handjes die zich ontspannen. Ik sluip rond en zij slaapt. Het is een heftige week voor haar. Veel onrust en gesleep. In zo'n geval zie je weer het belang van kennissen en familie in je buurt.  

Na een uur moet ik haar echt wegbrengen. De anderen wachten en wat je beloofd moet je doen natuurlijk. Ik doe jas en schoenen aan en zij slaapt gewoon door. Uiteindelijk draag ik haar slapend de opvang in. Daar gaat ze op de bank verder. 

De broers en zus zijn blij haar te zien. Ze hebben deze week vooral elkaar en dat is hard werken. Zus van tien schijnt de hele boel te regelen. Dat is te zien. De kleine meid had haar schoenen aan de verkeerde voeten. En ze had vier shirtjes over elkaar aan en dan nog een jurkje. En de luier lekte gewoon want wist zij veel dat je die mee moet geven. Maar er was goed gezorgd en er was over nagedacht. Op de armpjes zag ik letters. Aan beide kanten was met pen de naam van het meisje geschreven. Duidelijk leesbaar op de onderarm. Eigenlijk verbaasde het me dat er geen telefoonnummer bijstond...

Deze kleine meid heeft al een heel leven achter zich. Geboren uit Syrische ouders in Jordanië en nu in Nederland. Maar ze heeft ook een geschiedenis van liefde. Van zeer gewenst kind zijn. Van geliefd zijn door broers en zus. Van een veilig gezin in een chaotische wereld.