alleen

En deze week zit man in Londen. Van maandagmorgen erg vroeg tot vrijdagavond. Dat is een heel stuk vind ik. En hard werken. Ik mis handen en ogen. Voor m'n gevoel gaat de dag erg vroeg van start met een baby in de nacht en eindigt eigenlijk met dezelfde baby weer in de volgende nacht.

Ik ben verwend. Ik weet het. Met een man in het onderwijs die vrijwel elke vakantie beschikbaar is mag ik niet klagen. Deze week ren ik wel door. Rachid snapt er niets van. Je kan toch wel een week zonder hem? Ja natuurlijk kan dat, maar zo voor en na het eten komt alles tegelijk en dan is er niets te delegeren.

Krijgt baby ook nog eens twee inentingen die hem hangerig en huilerig maken. En hoor ik dat baby echt weg moet volgende week. Dat slaat erin bij Yan. Hij scheldt en tiert en iedereen is gek. Hij was erg gesteld op het kleine ventje en dan zijn zes weken eigenlijk te lang. Hij kan de mensen zo slecht vertrouwen en deze baby was zo betrouwbaar in zijn onschuldige kleinheid. En nu gaat hij dus weg. Dat is even hard voor hem.

Vanavond belde man rond half 6. Het was drukte en chaos. Ik kon gewoon niet opnemen. Hoor vervolgens mijn mobiel ook driftig tekeer gaan. Sorry, sorry, dit moet hij toch weten als volleerde pleegvader, dat dit niet de tijd is. Een uur later probeert hij nog eens. Yan zit net in zijn computertijd en zet de telefoon voor het gemak op de luidspreker. Terwijl hij vol vuur verder speelt, laat hij wat vage geluiden horen in reacties op pleegvaders betrokkenheid.
Sam ligt al in bed. Beetje vroeg, maar was beter voor de lieve vrede. Sam moet ook nog even bellen. Hij praat erg hard. Moet ook een eind verder te horen zijn natuurlijk. Daarna besluit hij dat hij best op pleegvaders plek kan gaan slapen. Die komt toch nog niet terug.
Hij snapt het niet helemaal. Hoe is hij nu gegaan? De auto is er gewoon en ook zijn fiets. Ingewikkelde dingen zijn het.

Rachid laat zich van zijn beste kant zien. Laat uit zichzelf de hond uit voor hij naar bed gaat. Door storm en regen. En Naomi zegt zelfs 'natuurlijk' als ik haar even vraag te helpen. Dat zegt ze normaal zeker niet!

Ik slaap slecht. Voel een zware verantwoordelijkheid want slaap normaal overal doorheen. Nu kan dat niet en de wekker controleer ik om het uur. Je weet maar nooit wat er allemaal mis kan gaan.
Maar verder gaat het prima. Alles onder controle en iedereen slaapt weer. Ik ben op de helft en heel blij dat ik het normaal niet alleen hoef te doen.