verliefd

Dan ben je zestien en heel erg onzeker. Dan komt het examen eraan en weet je niet of je slaagt. Je weet niet eens hoe je moet beginnen met leren en nog minder hoe je jezelf moet motiveren. Ik kan niets en alles mislukt en ik ben niets waard is veel veiliger. 
Dan solliciteer je naar drie bedrijven en niemand reageert. Dat je dan allerlei adviezen krijgt over andere sollicitaties en meer kansen, boeit je niet. Je had het al bedacht dat het toch niets werd. Want wie wil jou nou? Je bent niets waard en alles mislukt en ....

En dan is er een meisje. Er waren er meer, maar niemand wil jou en niemand vind je leuk en ...
Maar dit meisje is veertien en vindt jou echt heel leuk. En je eenzame hart bloeit helemaal op en niets is meer belangrijk op deze aarde dan dit meisje. Je ziet zonnige poorten en gouden toekomstvisioenen. Je komt elke dag te laat op school. Je vertrekt eerder. Alles voor het meisje.

School en thuis kunnen de pot op. Je geeft een grote bek en loopt alsof je opeens drie jaar ouder bent. Je blaft iedereen af, neemt veel te grote risico's. Dat kan ook, want je hebt haar. 's Avonds weet je de raarste verzinsels te bedenken om haar te zien. En zij komt ook elke keer dat jij haar opzoekt. 

Maar we leven in Nederland. En dus word je op school verwacht. Dat is belachelijk natuurlijk. Jij maakt alles voortaan zelf uit! Dat kun je! En als ze dit en dat en zus en zo. Je bent niet te volgen. Maar ook niet te corrigeren. School roept dat je je masker moet afdoen. Dat doe je niet. Je bent eindelijk gelukkig. Eindelijk iemand die er helemaal voor je is. 

Thuis beginnen ze ook al te zeuren. Je bent het goed zat. Wat denken ze wel niet. Ze denken niets meer. Het lijkt wel of je in een psychose zit!! 

En dan schorst school je. Eerst intern, maar je verdwijnt gewoon. Vervolgens extern en dat boeit je ook niets. Ons boeit dat wel. Ik app waar je blijft. Weet dat je al ergens ronddoolt. Je zegt rond vijf uur thuis te komen. Dat doe je niet. Je blijft weg. 

Om 11 uur wordt het erg koud buiten. De beloofde caravan bleek een luchtkasteel. Vrienden moeten ook gewoon op tijd binnen en naar bed. We checken je ov. Je zit hier 35 km vandaan. Later blijk je toch in de buurt. Je blijft boos. Ik kan geen normaal woord met je wisselen. Ik moet mijn eigen leven leiden. Lekker boeiend. Moet heel de wereld bellen. Niet zo zeuren. 

Ik lig in bed en wacht op de zoem van een nieuw bericht. Dat komt zo elk kwartier. Om twee uur moet Daniel een fles. Ik app dat de achterdeur open blijft en hij zo in bed kan gaan liggen. Dan leg ik de telefoon weg. Moet ook echt even slapen en nu kan ik toch niets. 

De volgende ochtend zie ik dat hij om half 3 doorgaf waar hij zat. Een half uur lopen in regen en ijskoude wind. Voor mij nog geen tien minuten met de auto. Ik voel me toch schuldig dat ik niet nog even langer had gewacht. Maar dat slaat natuurlijk nergens op. 

We checken weer zijn ov-chipkaart. Hij is weer 35 km verreist richting zijn school. Daar was hij om 5 uur... 
Dan belt om 8 uur school. Hij staat hier... En dan voel ik me toch even pisnijdig worden!! De rook komt eruit ongeveer. Maar hij is weer terecht.