jarig

Vorige week is Naomi elf jaar geworden. Zo'n week of zes keek ze uit naar deze dag. En toen was het zover.
De hele dag heeft ze genoten van het jarig zijn. Voor haar geen ingewikkelde traktaties of mooie kado's. Ze trakteert al jaren zakjes chips en alle ideeën van mij hoort ze vertwijfeld aan. Ze wil het liefst gewoon elk jaar hetzelfde. En dat is heel makkelijk. Dat houden we zo.

Ongeveer een maand vraag ik haar wat ze wil hebben. Ze weet niets. Echt helemaal niets. Noemt wat simpele dingen als gelpennen en komt niet verder. Dat is heel lastig. Ik pieker me suf en draag ideeën aan, maar ze weet het gewoon echt niet.

Natuurlijk kreeg ze 's morgens haar kadootjes. Tenminste een per persoon, maar een echt groot kado zat er niet bij. Dat leek haar niet te deren. Ze heeft het nog te goed natuurlijk. Vertwijfeld stelde ik van de week voor dat het kado een dagje samen treinen naar een stad ging worden. Dat leek haar leuk!

Naomi is hier het makkelijkste kind. Ze neemt het leven zo het komt. Zolang de school en thuis overzichtelijk en duidelijk zijn is het prima. Ze doet nooit moeilijk over bedtijd, lust alle soorten eten, is zelden boos en altijd gelijkmatig. Ideaal kind gewoon.
Ze krijgt zakgeld. Dat spaart ze. Voor wat weet ze niet. Ze heeft niets nodig. Gaat met me mee naar een zomermarkt, neemt geld mee en bedenkt aan het eind dat ze niets gekocht heeft.
Het enige wat haar wel boeit is nagellak. Liefst in stevige kleuren. Dat koopt ze heel soms van haar zakgeld. Ze vindt het heerlijk om met knaloranje nagels door het leven te gaan. Of rood of blauw of paars... Ik heb een flesje remover en bij nood helpt dat. 

Nu is er een ding wat Naomi wel voor haar verjaardag wenst en dat is haar moeder. En dat is het enige wat niet lukt. Dit jaar belt moeder een paar weken voor haar verjaardag. Ze heeft wilde plannen van taart laten bezorgen en zo snel mogelijk komen. Natuurlijk wijzigt dat een paar dagen later in wel komen, maar later. En op de verjaardag zelf is de taart niet van haar. Dat hoeft ook niet, maar beloven en niet doen is niet handig. 

Naomi is stevig in de weer met dat bezoek. Zondagmorgen slaat ze er zelfs Sam voor neer. Dus moet ze even naar haar kamer. Dat doet ze schreeuwend en stampend. Zo helemaal niet hoe ze normaal is. Niet moeilijk waar het vandaan komt. Als ze later terug in de kamer is, gaat ze luidkeels voorlezen uit haar nieuwe dagboek. Een dieptriest verhaal maar heel duidelijk, want ze is heel erg verschrikkelijk zenuwachtig en dat dachten we al. Dat een dagboek niet voor voorlezen is bedoeld, begrijpt ze niet. Het slingert de hele avond rond en iedereen mag er aan zitten. 

Uiteindelijk komt moeder deze week. Op donderdag om 1 uur en ze wil ons huis zien. Dat is leuk. Al acht jaar hoopt Naomi op een bezoek van moeder hier in huis en dat lijkt er nu toch van te komen. 
Woensdagavond mail ik hoe laat ze komt en of ze komt. Je weet maar nooit met deze moeder. Ze antwoordt om 10 uur dat ze vrijdag komt. En donderdagavond mailt ze, weer rond tienen, dat ze vrijdag om 10 uur al komt, want ze moet 's middags thuis zijn voor een afspraak. 

Daar ben ik niet zo blij mee. Het is hier een heel gedoe zo in de vakantie en 10 en 1 uur scheelt dan wel een hoop stress. Maar we staan er om 10 uur. Moeder komt net aan en we rijden van het station de 20 km door de polder naar ons huis. 
Moeder is na een kilometer of 15 helemaal perplex. Hallo zeg, dat hier mensen willen wonen!! Ze zou hier nog niet gratis willen wonen. Ze zou gek worden. 

Bij ons huis aangekomen gaan we naar binnen. Man is met de jongens en hond buiten bezig. Moeder is bang voor de hond en om Naomi een rustig bezoek te geven, blijven ze ook even buiten. In huis is het stil... Geen tv die de hele dag door geluid maakt, geen auto's en geen buren. Het lijkt wel een kerkhof, verzucht moeder. Zij zou hier alleen maar kunnen slapen. Ze is werkelijk verbijsterd dat wij in zo'n stilte kunnen leven. 

Er komen twee tassen vol Zara-koopjes op tafel te liggen. Naomi past in vliegende vaart alles. Alles is goed, vindt moeder. Ik vind een deel duidelijk veel te klein. Maar koopjes mogen niet geruild dus ik bedenk in stilte wat we hier mee gaan doen. De jongens druppelen binnen en maken leven. Veel leven zelfs en moeder leeft wat op. Als ze Naomi's kamer heeft gezien, is ze tevreden. Hele mooie kamer vindt ze. 

En vanwege de afspraak die middag vliegen we na een uurtje weer terug naar het station. Bij het afscheid deelt ze mee dat we een mooi huis hebben. En komt er opeens nog wat persoonlijks over haar vader die zijn tweede vrouw net kwijt is, maar alweer een nieuwe, veel te jonge, heeft ingevlogen. Dat vindt ze erg. 
En ze verdwijnt weer naar de drukte. En wij weer naar de rust. Ik probeer niet te denken aan het uurtje voor Naomi. Zelf zit ze er wel mee. Ze had toch best langer kunnen blijven. Ze wilde nog zoveel laten zien. Misschien volgende keer...