je moeder zien

Met de moeder van Daniel gaat het niet goed. Ze zakt steeds verder weg in een toestand van meer medicatie, meer slapen, minder perspectief. Voor ons betekent dat minder bezoek en meer moeite doen om haar te bewegen haar zoon te zien. 

Ik stuur berichtjes of ik ze misschien op kan halen en weer terug brengen voor een bezoek. Of ik met hem langs kan komen. Of we ergens in de buurt kunnen afspreken. Hij is nog zo klein dat elke ruimte goed is voor bezoek. Zelfs een rondje door het park bij het psychiatrisch ziekenhuis is al voldoende. 
Maar nee, hij mag niet naar haar. En of ze naar ons wil, dat weet ze niet. Misschien. 

Na een paar dagen vraagt ze of ik haar wil halen. Het is inmiddels twee weken geleden dat ze er was. Daniel slaapt als ze komt. Omdat hij rond die tijd wel wakker zal worden, gaat ze hem halen. Hij kijkt verbaasd en afwachtend. Lijkt haar niet te herkennen. 
Als ze met hem in de kamer is, ben ik er ook. Hij draait alle kanten op om mij in het vizier te houden. Dit is erg pijnlijk. Het was te verwachten, maar ik voel me toch ongemakkelijk. Ik doe of ik het niet door heb. Ben bang dat ze het wel opmerkt. 

Ze gaat op de bank zitten met Daniel op schoot. Ik zit ernaast en voer hem fruit. Dat vindt hij altijd lekker en hij hapt braaf en smeert ondertussen zijn moeder onder. Dat waardeert ze wel maar minder dan normaal. 

Na anderhalf uur komt opeens vader te voorschijn. Hij komt moeder ophalen. Aast nog op een vernieuwde relatie en zet alles in. Ze verdwijnen hals-over-kop voor mijn gevoel. 

Daniel is beetje van slag. Dat was de keer ervoor ook. Ik maak een fles voor hem klaar voor hij weer kan slapen. Die fles moet hij niet. Hij moet mij ook niet. Hij spartelt en draait. Dan komt pleegvader binnen. Die was het hele bezoek niet in beeld. En zodra Daniel hem ziet, springt hij ongeveer uit mijn armen. Pleegvader pakt hem, geeft hem de fles en nu wil hij hem maar al te graag. Hij lurkt hem in een keer leeg. Lacht en kraait naar pleegvader en negeert mij. 
Uit bed hetzelfde liedje. De volgende morgen ben ik weer in beeld en is alles als vanouds. 

Het raakt ons wel. Wat moet je hier nu mee? Wat gaat er om in dat kale babybolletje? Wat een last om met je 6 maanden al voor zulke loyaliteitsproblemen te staan. Wat gaan we hiervan merken? 

Het is alweer twee weken verder. Moeder neemt weer geen initiatief en gaat ook niet in op mijn vragen. Afwachten maar. Ik weet niet goed wat verstandig is en vooral wat goed is voor Daniel. 

Ondertussen is Sam ook met zijn moeder bezig. Vanmorgen pakte hij zijn doos. Ieder heeft hier een doos met zijn of haar naam vol met bijzondere tekeningen, uitnodigingen, speciale foto's of diploma's. Hij zocht de foto van zijn moeder. Hij heeft er maar een. Genomen in het detentiecentrum in Rotterdam, net voor ze werd uitgezet. 
De foto moet mee naar school. Hij wil haar aan de juf laten zien. Dat is prima. 

Uit school vraag ik of de foto niet mee terug moest. Nee hoor, zegtie, die foto mag gewoon op school blijven zolang we over de dierentuin werken! 
Ze werken over de dierentuin. Super vindt hij dat. Een echte dierentuin met hokken en knuffels in de gang en veel plaatjes in de klas van dieren. Daarnaast moest de foto van zijn moeder hangen. 
En nu weet ik ook niet wat ik hiervan moet denken. Vindt hij het project nu zo leuk dat ook zijn echte mama ervan mag meegenieten? Of hoort de foto van zijn moeder nu precies bij het project dierentuin? Ik vraag maar niets. Bijzonder mens, die Sam. Ik heb er de hele middag al een lachkriebel van...