weg

En dan is Rachid opeens weg. 
Dat was hij de laatste weken vaker. In tien dagen presteerde hij het om vijf keer de nacht weg te blijven. Het begon elke keer op school. Hij stapte op en verdween en was voor ons in de loop van de dag ook niet meer te bereiken. 
Een keer zat hij op een bankje in een dorp bij vrieskou de hele nacht. Een keer was hij overal en nergens. Soms kreeg ik hem toch binnen. Na een hoop gedoe, dat wel, maar in zijn bed. 
Hij klom uit zijn raam, over ons dak. Probeerde rond 1 uur vuur te maken met benzine en hout in de barbeque. Belde midden in de nacht aan omdat hij een jas nodig had. Hij had het koud. 
Werd door de politie thuisgebracht omdat hij op een schooldak verdacht liep te doen met een vriend. 

Het was druk de afgelopen weken. Volop telefoon en ook volop aan het werk om te voorkomen dat hij verdween. Waarom hij het deed, wist hij zelf niet. Dan krijg ik het in m'n kop, he. Wel lastig, want ik kan niets als ik hem niet meer kan bereiken. 
Thuis ging het goed. Dat vond hij ook. Op school vond hij het niets. Maar we wonen nu eenmaal niet in de rimboe maar gewoon in Nederland. Met school voor kinderen, ook als je bijna 17 bent. 
Hij dacht te zakken, geen werk te kunnen vinden en nog een heleboel. En een zwangere moeder die weinig contact zoekt. Dat zit hem ook hoog en dan geen woorden hebben en jezelf zo weinig waard vinden.

Er komen meer mensen op de zaak. Er komen meer afspraken en uiteindelijk besluiten jeugdzorg en pleegzorg dat er een time-out moet komen van vier weken. De ene dag geloof ik helemaal in hem om de volgende dag weer een mail van school te krijgen dat hij er weer vandoor is.

Woensdag was het zover. We hadden een goede intake. In harmonie heb ik hem gebracht en gedag gezegd. We mogen contact houden, maar wel even pas op de plaats.

Terug in de auto voel ik me heel rot. Dit voelt zo verkeerd. Thuis gaat het goed. We hebben geen ruzie, we zijn hem niet zat. Ik begrijp het zeker. Het kan zo niet verder. Maar in mijn hoofd komt het veel te dikke kereltje van net vijf wat ons huis en leven bijna twaalf jaar terug binnenstapte. En gaandeweg de dagen komen er zoveel herinneringen boven dat ik er aardig druk mee ben. In mijn hoofd dan. Mijn benen zijn in slaapstand. Er komt weinig uit m'n handen. 
We staan met zijn allen machteloos. Ook Rachid. Hij maakt keuzes, maar lijkt zichzelf niet in de hand te hebben. Ik kom zover dat ik me afvraag waar die hele pleegzorg op slaat. 
Tot hij vandaag uit zichzelf appt. Dat het saai is en dat hij maar is gaan tekenen enzo... Hier word ik blij van. Dat hij zelf contact zoekt, dat hij het saai vindt. Hier rommelt hij graag buiten of is even op het dorp. Tekenen enzo is niets voor hem. 
In de loop van de middag zoekt hij weer contact. Heel oppervlakkig, maar toch lijntjes. 

Of hij terugkomt, weten we niet. De deur staat wat ons betreft open. Of hij het ziet zitten en of hij het kan, zien we vanzelf. We houden wel contact. Die bijna twaalf jaar gaan we niet onder tafel vegen. Daar zijn ze te kostbaar voor.