eerste keer

Het duurde even voor er weer tijd en zin was om achter de computer te overdenken. Ideeën genoeg. Alleen door ze steeds ergens in je achterhoofd te bewaren en de hele dag door verder te schuiven, verdwijnen ze vanzelf. Of bedenk ik half in slaap dat het er weer niet van kwam. 

Misschien is de belangrijkste reden het slaapritme van Daniel. Hij slaapt sinds een week of zes niet meer twee keer. Dat maakt dat ik in die ene slaaptijd wel heel hard door het huis moet rennen. Buiten zijn slaap houdt hij me lekker bezig en laat me op een andere manier mijn eigen huis bekijken. Het is vooral leuk en voor de zoveelste keer een prachtige ervaring om te zien hoe zijn wereld zich vorm geeft in woorden en beelden. 

Verder waren er een aantal eerste keren. En eerste keren en pleegkinderen dat is meestal een reusachtige berg beklimmen. Bij de klim mag ik sleuren en trekken en duwen en bij de overwinning moet ik zo snel mogelijk mezelf zo klein mogelijk maken. 

Sam heeft voor de eerste keer een bril. De schooldokter verwees, de oogarts druppelde en bekeek het bijna twee uur met nog iemand die er veel verstand van had. Sam vond het wel best. Liep gedruppeld en wel het hele ziekenhuisterrein af, eiste twee ijsjes op en gaf me toen een hand om vervolgens de hele dag halfblind rond te schuifelen.
De volgende dag hielp een leuke opticien Sam. Hij paste alle monturen en vond het erg interessant. Ik hield m'n mond want kwam er snel achter dat Sam niet heel veel geloof heeft in mijn oordeel. Alle brillen die ik als 'leuk' noemde, gingen direct terug in de kast.  
Hij koos een blauwe. Bij het teruglopen naar de auto vertelde hij dat hij dat gekke ding echt niet naar school ging opdoen. Hij liep dan te veel voor spot. Ik zei maar niets. De oogarts had me verzekerd dat als hij eenmaal die bril had, hij nooit van zijn leven meer zonder zou willen. 

Na een week heeft hij de bril. We lopen de winkel uit. Hij blijft buiten staan en kijkt me indringend aan. Dus zó zie jij eruit! concludeert hij. Ik had de neiging te vragen of het meeviel, maar was te bang dat het hele brillenverhaal dan op de stoep van de opticien zou eindigen. 
Normaal praat hij druk in de auto en draait aan de radio. Nu zei hij niets en keek hij uit het raam met zijn neus ertegen. Ik zie vogels vliegen! weet hij opgetogen te melden. En een mannetje daar op het land! 's Avonds ligt hij in bad met zijn bril op. En nu na een paar weken staat die bril elke dag op zijn neus zonder enige aandrang van ons. 
Het is even wennen, zo'n ander snuitje. Maar ook even slikken dat onze stuntman zijn slidings en salto's en slippartijtjes in een mistige wereld uitvoerde. Want hij moet echt heel slecht hebben gezien...

Een andere eerste keer is voor Sam zijn zwemdiploma. Hij heeft in rap tempo een zwemcursus gedaan op een speciale zwemschool in heerlijk warm water. Dan mag hij afzwemmen. Dat is drie keer oefenen in het echte koude en vooral grote zwembad en dan je diploma. Hoewel hij heel trots is dat hij als eerste van zijn groepje mag, is hij ontzettend zenuwachtig. Zijn navel doet zeer. Dat betekent bij Sam stress. Hij kan bijna niet lopen omdat hij het zo spannend vindt, zegt hij. Dat zie ik. In het zwembad moet hij samen met een stuk of vijftien kinderen die hij niet kent en elastische Sam verandert in een stijve hark met strakke benen en een raar mondje. Hij heeft het alleen maar koud. Tot 's avonds in bed toe. En de dag erna is hij er ziek van. Zijn astma lijkt dat koude water niet te verdragen.
Na vier zaterdagen heeft hij zijn diploma binnen. Hij is apetrots en uitgelaten. 
Volgende week gaan we weer. Nu met Pablo die voor A gaat en daarna Sam voor zijn B. Het is bijna een dagvullend programma zo'n dubbele zwemles deze weken. 

Pablo heeft de afgelopen weken voor het eerst therapie gekregen. Intensieve therapie waarbij we elke week twee morgens zoet zijn. Dat hakt er in. Voor zover ik een schema heb, is dat in de war. En dus loop ik maandag en dinsdag met m'n stofzuiger achter alle feiten aan en voelt de dag veel te kort. Maar het helpt wel die therapie. En dat gaat even voor alles. Want de Pablo van het afgelopen half jaar, die kunnen we hier niet groot krijgen. En dat is toch wel de bedoeling. 

Yan heeft voor de eerste keer een vakantiebaantje. Hij heeft me flink onder druk gezet om zo snel mogelijk dat voor hem te regelen. Ik heb het gedaan. Hij mocht komen werken, maar na vier zaterdagen blijkt het toch erg veel voor Yan. En dat is natuurlijk mijn schuld. Hoe de schuld ligt of gaat, is me totaal niet duidelijk. Maar lastig is het wel, want een Yan die aan zijn taks zit, is net een bromvlieg om je hoofd. 
Hij heeft zelf de keuze gemaakt voor dit baantje. Hij kan het makkelijk aan. Hij doet het er goed. Maar hij is de regie even kwijt en die moet eerst terug. Anders is er paniek. We weten het iets meer behapbaar te maken. Stoppen mag niet direct. Hij zal het moeten voelen dat het zijn eigen keus is. Begrip willen we wel tonen. En energie dat het kost!!!

En zelfs Naomi doet mee aan de eerste keren. Zij gaat volgend jaar voor het eerst naar het Voortgezet onderwijs. Ze gaat naar dezelfde vestiging als Yan. Zij doet het op geheel eigen wijze. Dus gewoon heel relaxed en stap voor stap. Yan jut haar op over bussen die wegrijden of doorrijden. Over irritante medeleerlingen en huiswerk en weet zij veel. En dat hoeft ze ook niet te weten. Zij weet wat ze gaat doen. Ze weet dat ze het kan. Ze weet ook dat als ze het niet zou kunnen, het ook niet geeft. Dan kijken we wat wel kan. Yan weet die dingen ook allemaal met zijn verstand, maar hij durft het niet te geloven. Zij kan dat wel en heeft dus een heel wat makkelijker leven. 

En zo rollen we de eerste maanden van het jaar door. Het gaat eigenlijk gewoon goed. Alleen zouden de dagen net een uurtje langer mogen zijn. Vooral de tijd tussen alle kinderen in bed en zelf je ogen nog even openhouden. 
Gelukkig begint de zomer. De eerste keer na het eten nog buiten spelen. De eerste keer buiten koffie drinken. De eerste keer je jas uit en voor Daniel voor de eerste keer in de zandbak. Heerlijk!!