maandag 24 juli 2017

vasthouden

Af en toe check ik zijn facebook. Gewoon om beetje te peilen waar Yan mee bezig is. Hij zou het moeten weten, want het wachtwoord wordt op mijn computer onthouden. 
Vorige week klik ik zonder nadenken een gesprekswolkje aan. Bericht van zijn vader. Dat zijn moeder in het land is. 

Daar moet ik even over nadenken. Zou vader in Vietnam weten dat moeder uit Zwitserland Yan meestal vergeet? Hij hoort in ieder geval nooit van haarzelf dat ze er is. Meestal komen we er via allerlei wegen toch wel achter. Het lijkt me hard voor hem dat het niet het eerste berichtje is wat ze verstuurd bij het passeren van de grens. 
Heel attent en zorgzaam van vader dat hij tipt! Maar ik heb een probleem. Als ik zeg dat ik op zijn facebook aan het snuffelen was, krijg ik geen toegang meer of wordt alles verwijderd. Ik zeg dus niets. Wel vraag ik hem wanneer moeder komt. Ja, ergens in juli. En opeens realiseert hij zich dat het nu juli is. Misschien eens berichtje sturen? adviseer ik. 

Even later komt hij er toch mee. Ze is in de buurt. Voor drie weken. Oke. Wanneer ga je er naar toe? vraag ik. Dat weet hij niet. Er is ook weinig animo lijkt het wel. Na een week kan hij komen. Er is dan direct een familiefeestje. Dus dat spreekt hij af. 

De avond ervoor drentelt hij rond. In onze buurt uit onze buurt. Heel stil zijn heel irritant zijn. Of hij zenuwachtig is? Nee, hoe kom ik erbij?? Dat weet ik ook niet. Rond tien uur verdwijnt hij naar bed. Neemt slaaptabletjes maar zit om elf uur weer beneden. Ik zit er ook nog. Ja, hij heeft honger en was er nu nog macaroni? Dit klinkt wel heel bizar uit de mond van Yan. 
Hij staat bij het gasstel en warmt de macaroni. In zijn ondergoed staat hij daar zo stilletjes en tam dat ik niet goed weet wat ik moet doen. Het liefst zou ik hem heel stijf vasthouden. En misschien wel wiegen tot hij slaapt. Net als vroeger, net als bij elk bezoek. 
Maar dat is nu juist het meest onwenselijke wat er is. En dus omarm ik maar op afstand. Hij gaat aan de keukentafel zitten. Het is heel stil in huis. Iedereen slaapt. Ik ga de vaatwasser uitruimen en loop zo rondjes om hem heen. En praat een beetje over niets en nog meer. Hij antwoordt wat en humt wat en eet nog een extra bord. 

Daarna gaat hij naar bed. En ik ook. Ik doe de lichten uit. Hij draalt in de gang. Normaal vergeet hij elke vorm van 'welterusten'. Nu hoor ik 'hé, dag hé, tot morgen hé'. Ja Yan, welterusten en slaap lekker. 
Nog lang hoor ik hem kuchen en hummen..

Het bezoek is inmiddels weer achter de rug. Van elf uur 's morgens tot half elf 's avonds. Dat is de moeite. Het was wel leuk hoor. Klinkt niet heel enthousiast. Of hij nog met iemand gepraat heeft? Nee, eigenlijk niet. Ja. op het eind nog even met zijn moeder. Ze had nog een telefoon voor hem. Of hij nog een keer gaat deze week? Nee, zegt hij, ik ga volgende week wel naar een vriend en dan kunnen we eventjes langs. 

Het klinkt niet goed. Het lijkt een zware dag geweest. In ieder geval geen warme familiebanden die aangehaald zijn. Misschien wel zo makkelijk. Toch raspt het bij me. Hij wordt volgende maand veertien en het is nu al veertien jaar hetzelfde liedje van er niet bij horen en er toch bij horen en gezien worden of juist helemaal niet. Het lijkt te wennen. Maar dat kan eigenlijk helemaal niet. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten