woensdag 16 september 2015

ziek of ziek?

Het gaat niet goed met Yan. Hij is voor de weet ik veel hoeveelste keer verkouden. Ziet wit, eet slecht en is zeer kort van stof. Voor ik het weet, heb ik weer op zijn lange tenen getrapt en ontploft hij. En al probeer ik op kousenvoeten rond hem te sluipen, hij zoekt zelf wel een puntje om toch te exploderen.

Hij dreigt met allerlei voorwerpen. Of om ze naar m'n hoofd te gooien of om ze te slopen. Dus ik neem van alles in en gooi het op de hoogste kast. Maar helpen doet dat niet natuurlijk.

Dat ik vorige week vier avonden weg was, doet er ook geen goed aan. Hij mist de praatjes voor het slapen en ik ben hem even kwijt.

Afgelopen weekend ging hij uit zichzelf vroeger naar bed. Hij had hoofdpijn en wilde de ene keer een paracetamol en de andere keer niets, want het helpt toch niet. En dat maakt het zo lastig. Want ik weet gewoon niet of hij nu ziek aan het worden is of dat hij slecht in zijn vel steekt.

Hij haakt af en lijkt te overleven. Koude of warmte voelt hij dan niet. Het lijkt of hij diep in zichzelf gaat zitten en alleen maar verdedigt of aanvalt. Gistermorgen was het serieus koud. Maar hij gaat zonder jas in een dun shirtje naar school. Ik probeer de jas mee te geven. Nee, niet nodig niet koud. Dat hij snotverkouden is en ik de zakdoeken niet krijg aangesleept, maakt hem niet uit.

Erg lastig. Ik draai rondjes om hem heen maar alle deuren en ramen zijn gesloten.
Gelukkig zit hij op een speciale school en kan ik alles met de juf overleggen via het heen-en-weerschrift. Ze herkent het maar stelt me gerust. De hele klas snottert en is niet fit, zelfs een keelontsteking en twee van de tien zitten thuis.
Dat stelt me enigszins gerust. Yan voelt zich dus niet lekker. Gewoon zijn lijf wat even vervelend zit. En Yan geeft nooit toe aan zulke dingen, dus heeft hij het taai.

En als je niet fit bent, dan ben je ook niet vrolijk. En als Yan niet vrolijk is, dan komt er weer oude pijn los. Gisteravond heb ik bijgepraat. Veertig minuten nog al liefst. En ik moest me bijna losscheuren om toch beneden te raken.

Goed gesprek gehad. Ik dacht weer dat hij dacht enzovoort. Yan denkt niets of juist alles en altijd negatief voor zichzelf. We hebben het gehad over de talen van de liefde. Wel op niveau natuurlijk. Op zich vind ik die hele liefdestalentheorie niet echt iets voor mij, maar soms werken dingen beter.

Ik heb Yan verteld over de bezoeken van zijn moeder aan hem. Dat was jaren bij jeugdzorg, jaren bij ons thuis en nu jaren bij de familie. Ik heb hem verteld dat ik altijd zag dat zijn moeder hem liefde wilde geven, maar niet wist hoe. En dat hij niet wist hoe hij moest laten merken dat hij van haar hield. Ik zei wat ik zag en dat ik het heel lastig vond. Omdat Yan bij zijn moeder hoort en zij bij hem, maar dat ze niet meer durfden dichterbij te komen. En dat het nu anders is en veel beter en dat Yan nu een redelijke relatie heeft. En dat zijn oudere zus, die wel goed contact kon maken, nu een beetje jaloers is. Dat ze nu merkt dat ze net zo waardevol is als haar broertje(s) en niet de koningin. En dat ze dat toch op hem weer afreageert door niet te reageren of heel laat of erg stug en bot. En dat hij dat weer voelt en er weer last van heeft.

Hoe ik wist dat zijn moeder van hem hield? Ja, dat zag ik toch. En dat ze het hem verteld zonder woorden. Door elke keer heel lekker en heel speciaal voor hem te koken als hij komt. Dat ze het makkelijker vindt om tien uur in de keuken te staan en hem te zien smullen dan om tien minuten te praten met hem. En dat hij moet leren dat zijn moeder nooit zal praten en vragen en belangstellend zijn, maar dat ze wel heel haar leven van hem houdt. Dat ze hem dat ook laat zien door hem bijv. veertig loempia's mee te geven na een bezoek. Omdat ze weet dat hij de door haar gemaakte de lekkerste vindt.
Het is een kostbaar moment. Ik voel zijn aandacht en begrip. Waarom heb ik dit niet eerder gezegd? Ik dacht dat hij het wel begreep.

Blijft wel de vraag of hij nu ziek is of niet? Ik weet het niet. Elke morgen verplicht een kiwi en nectarine en van de week eens kijken voor vitaminetabletjes. En 's avonds praten. Misschien wel een goede combinatie tegen Yans ziekte.

3 opmerkingen:

  1. Lieve Tante Pleeg, Dank u wel voor al deze inzichten. Het helpt mij om beter / anders met de mensen om mij heen om te gaan. Het helpt mijn man en mij ook om ons beter op een eventueel pleegouderschap voor te bereiden en zo te zien / lezen dat het niet alleen rozengeur en maneschijn is. Door alles heen is zo duidelijk uw liefde en zorg voor uw kinderen te zien verwarmt mijn hart zeer. Merci!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat triest als een kind zo in zekere zin met zich zelf in de knoop zit. Ook al heerst er op school van alles en zijn de scholen weer begonnen alles bij elkaar kan soms net even teveel zijn. Veel sterkte en beterschap van Yan.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hier krijg ik echt kippenvel van..... Zo knap om dat zo mooi onder woorden voor hem te brengen...... Ik moet nog heeeel veel leren.

    BeantwoordenVerwijderen