balans

Sinds twee weken is hier de balans weg. Het leek dat we de draad weer opgepakt hadden na het weglopen van Rachid. Maar dit is toch niet het geval. 

De eerste dagen hield hij zich opvallend rustig. Ik kreeg geen echt contact, maar dat had zijn tijd nodig. Nu twee weken later is het contact nog steeds niet hoe het was. 

Rachid leeft zijn eigen leven. Lijkt steeds te balanceren op grenzen en is voor mij niet te bereiken. Hij zoekt alles zelf uit en nergens hebben we wat mee te maken. Krijgt hij een opmerking over rotzooi op zijn kamer, geen tanden poetsen of een spoor van niet opgeruimde spullen, dan krijg ik een grote mond. Hij is niet vatbaar voor logica. 

Hij kreeg een opknapscooter van iemand. Helemaal voor niets. Dat ding zou het nooit meer doen. Maar binnen een dag doet hij het. En Rachid scheurt met een gang van 75 km/u zonder helm door de polder. Ik hoor dat ook Yan achterop mocht. De gashendel is kapot. Het is of stilstaan of 75 rijden. Ik verbied hem buiten de tuin te komen. Dat weet hij allang, is al weet ik hoeveel keer gezegd. En ik verbied hem iemand achterop te nemen. Probeer het uit te leggen. Als jij met 75 per uur valt, dan lig je minstens in het ziekenhuis en als Yan achterop zit, wordt hij zo gelanceerd dat ik daar helemaal niet aan denken moet. Ik heb het gevoel dat ik hem geen vijf minuten alleen kan laten.

Vanmorgen keek ik maar eens even in zijn schooltas voor hij wegging. In plaats van de gebruikelijke twee koeken per schooldag had hij er vijf meegenomen. En niet 1 flesje drinken maar twee. Op zich niet dramatisch, maar wel beetje asociaal. Toen ik het noemde, zei hij dat hij dat elke dag doet. Ik vond het niet normaal en hij dus wel. 
Klein voorbeeld van hoe het er hier nu voorstaat. Het is niet leuk. Vooral het gevoel hebben de grip te verliezen, vind ik erg lastig. Hij is druk met zijn telefoon en zijn andere leven. Het geeft me een hoop vraagtekens. Ik wil graag wat controle. Wil hem behoeden voor al te hard afglijden. Hij lijkt drempelloos en bodemloos. Ik merk dat ik de hele dag er mee bezig ben in gedachten. 

Zodra de kinderen thuis zijn, gaat het beter. Ik ben meer van de praktische kant geloof ik. Dan is het gewoon doen en kijken hoe het loopt. We proberen blanco te reageren op Rachid, maar wel duidelijk. Hij zal zich moeten voegen naar de paar regels die we hebben. 

Dat hij slecht in zijn vel zit, zie ik ook wel. Dat is het vervelende. Ik veroordeel zijn gedrag en kan me er stevig kwaad om maken zolang hij niet in beeld is. Zie ik hem erbij dan ga ik weer redenen bedenken en nieuwe mogelijkheden om het wel gewoon af te maken tot hij volwassen is. 

Komende week hebben we een gesprek over hoe we nu verder gaan met de voogd en pleegzorgwerker. Dat is heel fijn. Ik voel me niet alleen verantwoordelijk. Het maakt deze dagen wel somber. Op zich gaat het hier goed. De kinderen gaan elke dag met plezier naar school, zijn vrolijk en gelijkmatig. Alleen Rachid niet dus. Een hele toer om de sfeer toch gewoon te laten zijn. Voor je het weet is de hele firma van slag. 

En worden we ook nog benaderd voor een bijplaatsing van een 17-jarige. In eerste instantie zien we het helemaal zitten. Hij zou hier perfect passen. Maar toch doen we het niet. De balans is verstoord en moet eerst weer goed zijn. En daar baal ik ook weer van. Hopen dat er een ander gezin is waar hij past. Ik had de jongens graag een kans gegeven hier. 

Gelukkig sprak ik gisteren een oude vriendin. Zij heeft een puberende dochter van 16. Die was ook niet makkelijk. Ik stond met m'n oren te klapperen. Heel vervelend voor haar, maar mij gaf het wel steun dat het overal wat kan zijn met 16-jarigen.