jongenshuishouden

Zaterdagmiddag mocht Rachid mee jagen. Jaarlijks terugkerend festijn met erwtensoep eten en tot je nek in de slik na afloop. Dit jaar mocht hij delen in de buit. Dus zou er nog een haas bezorgd worden. Ik kreeg spontaan kippenvel. Iehhhh zo'n uitgerekte harige dode haas??? Ik moest er niet aan denken! Rachid ging nog even naar zijn vrienden. Toen de bel later ging en daar een van de jagers stond, heb ik heel hard om man geroepen. Die heeft toen heldhaftig de dode haas bij zijn koude achterpoten gepakt en op de mat gelegd in de bijkeuken. Gelukkig was Sam ook tot tranen toe bewogen met het lot van de arme, lieve haas. Dat maakte dat ik zonder veel gezeur man zijn sappige hazenbout door de neus kon boren en hem het dode beest bij een kennis een straat verderop heb laten bezorgen. 
Ik vond het best een nobel gebaar. Moest wel stiekem, want volgens Rachid worden de jagers niet blij als je de buit doorschuift. Vervolgens zag ik een dag later nog bloeddruppels her en der van die haas.

Ik vond die haas wel echt een jongensding. Ik zie Naomi over een paar jaar niet met zo'n beest rondsjouwen door de blubber. Yan wel. Die heeft een hele serie kogelhulzen gekregen en verheugd zich op de dag dat hij ook mee mag. 
 
Op een of andere manier zijn wij geschikter voor jongens dan voor meisjes, denk ik. Het is in ieder geval een feit dat we door de jaren heen veel vaker zijn benaderd voor een jongen dan voor een meisje. 

Vanwege de jongenservaringen zeg ik dat jongens makkelijker zijn. Dat is vast helemaal niet waar. Misschien is het eerlijker om te zeggen dat ik door de jaren heen jongens beter begrijp? 

Ik ben er van overtuigd dat er duidelijk verschil is tussen jongens en meisjes. Naomi leeft hier als halve jongen met toch duidelijke meisjesdingen. 

Zo zat ik zondag in de kerk met aan de ene kant Yan en aan de andere Naomi. Naomi had het vooral druk met haar nieuwe jurk in de juiste plooien te leggen. Yan had het druk met zijn schoenen. Of schoenen? Het waren enorme modderkluiten. Yan speelt op zijn beste schoenen. Dat krijg ik niet veranderd. Hij is supereigenwijs en ik heb er geen zin in om daar energie in te stoppen. Yan doet rustig een jaar met dezelfde schoenen. En zolang hij dat voor elkaar krijgt, doe ik niet moeilijk. 
Zondag had ik daar even spijt van. Het zag er niet uit. Maar dat interesseert hem werkelijk niets. 

Rachid heeft vergelijkbare logica. Kleren moeten lekker zitten. Dus loopt hij het liefst de hele week in hetzelfde. Ik heb het liefst dat hij maximaal twee dagen in hetzelfde loopt. Dat vindt hij belachelijk. Dus hebben we daar om de dag verschil van mening over. Heel lastig. 
Maar het voordeel is dat Rachid ook niets om kleding geeft. Dus draagt hij wat in de kast ligt, wat ik voor hem koop. Ga ik met hem naar de stad om kleren. Dan vraagt hij hoeveel en van wat er moet komen en binnen een kwartier zijn we uitgewinkeld. Wil ik nog even ergens kijken, prima, maar dan gaat hij wel alvast in de auto zitten. 

Net haal ik de was uit de wasmachine en vind een grote schroef. Gelukkig tussen de was en niet in de geperforeerde slang... Zou niet de eerste keer wezen. Toch maar weer zakken controleren. Ook gaat die was op tenminste 60 graden. Ik krijg het anders gewoon niet schoon. Ook zo'n jongensding. Al besef ik wel dat met een meidengezin de berg strijk aanmerkelijk hoger en bewerkelijker zal zijn.

En door de jongens weet ik vanaf 1 november op de dag af over hoeveel dagen het oudjaar is. Want ja dan gaan we vuurwerk kopen.  We? vraag ik. Ja, en als jij het niet doet, doe ik het illegaal, zegt Yan. Dan neem ik nitraten. Want nitraten zus en nitraten zo en als je nitraten. Ik word helemaal gestoord van de nitraten. Yan is niet te stuiten. Ik roep nu al 2 weken dat het nog weken duurt voor het oudjaar is. Ja, zegt Yan dan verheugd, nog maar zes weken en dan.. En hij begint weer. 

Ik laat me verleiden door te vertellen dat mijn broers lang geleden en iets met strijkers en van die buisjes en als wijze les noem ik onze hond van vroeger die erg doof werd van strijkers en bijna moest worden afgemaakt vanwege die doofheid. 
Die hond die interesseert hem niet, maar dat mijn broers dus weten hoe je kunt knutselen met vuurwerk, dat maakt indruk. Of ze dat nu nog steeds doen. Nee, dat doen ze niet! En ze hebben er ook wel spijt van dat ze zulke gevaarlijke dingen deden. Dat gelooft hij niet. Vuurwerk en stunten is te mooi om spijt te hebben. En spijt daarover hebben, is ook meer voor mietjes....

Van de week was ik te gast bij een gezin met vijf dochters. En terwijl ik er was en de meisje om de beurt aansloten, bedacht ik dat hier geen dode hazen op de mat liggen en geen nitraten onderwerp van gesprek zijn. Het taalgebruik was ook vele malen beschaafder dan ik hier hoor. Het leek me opeens zo kalm en rustig en gelijkmatig zo'n meidengezin.