Yan bezocht onlangs zijn zus. Na een paar maanden van wat kribbig heen en weer gepraat via social media en een paar weken zwijgen, was er opeens ruimte voor een afspraak. Dat ligt op dit moment meer aan de pubergrillen van zus dan aan Yan.
Helemaal blij is hij er geweest. Van 1 uur 's middags tot half 9 's avonds. En het was superleuk. Het gras bij de pleegouders van zijn zus is vele malen groener dan dat van ons. Alles was meer en beter. Maar Yan is de beroerdste niet en wil ons best wat tips geven voor net zulk groen gras. Het eerste verbeterpunt was het voorafje. Daar eten ze altijd een voorafje en dat beviel Yan wel. Deze keer waren het gebakken garnalen. Zo lekker is dat, hij wil voortaan ook voorafjes.
En verder is het daar veel rustiger dan bij ons. Iedereen zit op zijn eigen kamer en bij het eten tref je elkaar en dat is erg gezellig. Misschien was dat voor ons ook wel iets. Hier zit nooit iemand op zijn kamer of het moet zijn om af te koelen na een wilde bui. Bij zijn zus wonen vier kinderen die allemaal tiener of zelfs twintiger zijn.
Ik heb ons systeem verdedigd, maar nee, dat op je eigen kamer zitten was echt wel wat.
De volgende dag stelde ik Yan voor om na het middageten naar zijn eigen kamer te gaan. Hij kijkt me verbaasd aan. Deed hij iets verkeerd? Is hij woedend? Nee, help ik hem, we gaan doen wat jij wil en dat is ieder op zijn kamer. Ja daaag, zegt hij verontwaardigd. Ik lach hem uit. Zie je wel dat jij dat niet eens kunt? Hij heeft altijd iemand nodig om tegen te praten of schelden of weet ik wat.
Vandaag was Yan chagrijnig. Ik weet niet waarom. Zijn taalgebruik was onbeschoft. Veel 'hee' en 'man' en schuttingtaal. Onder het eten blijft hij proberen om alleen te eten wat hij wil. Uiteindelijk is iedereen klaar en hij zit nog. Ik kon het niet laten om te zeggen dat hij geluk had dat er geen voorafje was, zat hij nog langer.
Daarna ga ik Rachids haar knippen. Toen hij een paar weken terug wegliep, kwam net de kapper. En omdat hij een enorme bos haar heeft, moest er nu toch wel actie worden ondernomen. Yan blijft narrig, maar terwijl ik Rachid knip, zit ik bijna bij Yan op schoot. Hij zit ergerlijk dichtbij op een stoel op zijn mobiel te rommelen en commentaar te leveren. En dat is Yan ten voeten uit. Hij kan niet zonder mensen. Voor hem is op je kamer zitten echt een straf. Hoe bozer hij is, hoe meer hij contact zoekt.
Ik moet denken aan het rustige gezin van zijn zus. Wat zou het heerlijk zijn af en toe als iedereen een paar uur op zijn kamer zat.... Dat heb ik hier niet en nooit gehad. Altijd hangen ze beneden en altijd is er gepraat. Zowel positief als negatief.
Ach, voor ons en de kinderen is de kleur gras precies goed. Ik heb Yan er ook niet meer over gehoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten