donderdag 7 april 2016

de helft

Rachid is nu twee weken op de crisisgroep. Met nog twee weken te gaan, zitten we op de helft. 
De eerste week was het apart dat hij er niet was. Met tafeldekken stond zijn bord er meer wel dan niet bij. Er werd over hem gepraat. Vooral negatief eigenlijk. 

De andere kinderen voelden zich in de steek gelaten. Rachid leek ons niet leuk genoeg te vinden om bij te wonen. Ze hebben heel goed door dat het zijn keuze was. Dat wij ons afvragen in hoeverre je van kiezen kunt spreken, begrijpen ze niet. 

Tweede Paasdag appt Rachid of ik thuis ben. Dat ben ik. Is iedereen thuis? Ja, ook dat en zelfs de zus van Yan is er ook vandaag. Oke. Kom je? vraag ik. Ja, dat is wel een idee want op de groep is het toch wel heel erg saai. 
De groepsleiding belt en we maken afspraken. Hij zit er niet voor niets natuurlijk. Hij pakt de bus. Ik haal hem bij een busplein in de buurt op. 
Ik vertel het de kinderen. Ze zijn enthousiast. Yesss! Hij komt straks. 

Dan krijg ik een berichtje dat hij de bus heeft gemist. Dan haal ik je op, bied ik aan. Nee, dat hoeft niet. Hij komt woensdag wel.  We hebben nog de halve middag en avond over. Nee, hij gaat naar de groep terug. 

De kinderen vinden het raar. Vooral omdat ik hem gewoon kan halen. 
Woensdag belt de groepsleiding. Rachid was maandag niet terug naar de groep maar ergens anders. Ook niet bij ons en niet bij het tweede verhaal wat hij de groepsleiding vertelde. Hij was kwijt. Gewoon net als de weken ervoor. 

Dit geeft een enorme kater. Bij iedereen. We schrijven hem af. Dit wordt niets. De kinderen maken hem zwart. Komen met vage klikverhalen van veel te lang geleden en beginnen zijn spullen al te verdelen... 
We zijn wel een gezin. We zijn allemaal net zo teleurgesteld dat die ene er niet meer bij wil horen. Dat hij ons voor niets laat wachten. Wat een rotstreek. Die hoeven we niet meer, zeggen de kinderen. Dat gaat nooit lukken, denken wij. 

En dan is hij er gisteren opeens wel. Een week later dan beloofd, maar dat vergeven we hem graag. Hij schuttert wat, moet zijn positie weer bepalen. Mag ik drinken? vraagtie netjes. Daar moet ik om lachen. Twee weken zijn dan toch lang. Het vanzelfsprekende is even weg. 
Of ik weet hoe laat hij terug moet zijn? Nee, weet ik niet. Of hij mag blijven eten? Ja natuurlijk! 

Sam komt terug van de buurjongen. Rachid is verschrikkelijk blij hem te zien. Ontroerend hoeveel hij om Sam geeft. En andersom. Sam komt stralend binnen. He, roept hij, ik dacht dat er een nieuwe mevrouw op de bank zat! Niet echt een compliment, maar Rachid glimt van top tot teen. 

In de auto naar het busstation kan ik even praten. Dat hij moet kiezen en dat alles goed is. Dat we wel hopen dat hij blijft komen. Of dat wonen wordt of regelmatig logeren, maakt dan niet uit. Hij moet kiezen wat de meeste kans van slagen heeft. Hij begrijpt wat ik bedoel. Ik hoop dat het hem ruimte geeft. 

Later krijg ik een mailtje van de groepsleiding. Dat hij op tijd binnen kwam. Met een grote grijns en enthousiaste verhalen over Chinees eten en een klein broertje voor het raam. 
Hier ook grote grijnzen. De kinderen zijn helemaal omgeslagen. Leuk dat hij er was en hij vond het leuk he? 
We weten niet hoe het verder zal lopen. Maar Rachids hart ligt hier zeker nog voor een groot deel!

2 opmerkingen:

  1. Tjonge, wat enerverend allemaal ! Hopelijk komt het op de duur toch weer terecht, Rachid is misschien ook nog hevig aan het "puberen "?
    Veel sterkte en wijsheid toegewenst !
    Groeten, Clazien.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. De liefde en warmte voor jullie bijzondere gezin spat van je blog af. Respect.

    BeantwoordenVerwijderen