bedankt!

Pleegzorg is intensief en hard werken enzovoort. Daar ben ik het wel mee eens. Er past niet veel eigen inbreng op het moment in mijn leven. We zeilen van het ene incident in het andere en van het ene telefoontje naar het volgende bezoek. De meeste afspraken die ik voor mezelf maak, gaan niet door. Er is altijd wel een noodgeval of nodig geval waardoor ik weer afzeg. 

Maar het is wel de bedoeling dat onze relatie de pleegzorg overleeft. En dan moet je investeren. Dat hoor ik niet graag. Want het lijkt of investeren ook betekent dat je de deur uit moet met zijn tweeën. En dat zie ik niet zitten en de kinderen nog minder.
Dus investeer ik een hele zomer in buiten eten en barbecueën en probeer ik nu zoveel mogelijk met de houtkachel en kaarsjes en muziek en heerlijk gemarineerde kippenpoten kluiven te investeren. Het geeft resultaat, maar altijd voor het hele gezin. Dat vind ik prima en man ook eigenlijk wel. 

Nu had man een of andere klus geklaard waarvoor hij ontzettend bedankt werd. Hij moest maar eens lekker gaan eten met zijn vrouw op kosten van de dankbare meneer. Hij vertelde het op een manier alsof hij daar wel zin in had. En ik reageerde op een manier die iets anders liet zien. 
Maar de meneer drong aan en het was toch wel een heel sjiek tentje waar we naar toe werden gestuurd. En ergens in mijn achterhoofd blijft het knagen dat we nooit eens investeren in 'met z'n tweeën'. Niet dat ik hem zijn koffers zie pakken, maar toch...

Dus zaten we onlangs op een doordeweekse avond met zijn tweeën in een heel mooi restaurantje. Het voelde wat vreemd. Het was minstens 15 jaar geleden dat we samen aan een tafeltje zaten. We kregen zes gangen en bij elke gang een nieuwe wijn. We mochten heel diepzinnig een slokje vooraf proeven en we kregen uitleg over voortreffelijke combinaties van smaken die in elkaar overliepen of juist niet. En het was heerlijk! Het eten en de sfeer en de wijn natuurlijk. Dat er niet door elke zin minstens drie keer heengepraat werd, dat ik niet honderd keer moest vragen om leeggegeten monden en niet-smakkende lippen. Dat was werkelijk bijzonder. 
Dus bedankt meneer die ik niet ken en die mij door dit onmogelijke kadootje dwong eens te investeren in de relatie.

Na drie uur waren we klaar en liepen we door de stad terug. En het voelde nog steeds heel apart. In ieder geval mijlenver van de dagelijkse maaltijd. Het was een investering en het was de moeite waard. En het werd mogelijk gemaakt door fantastische schoonouders die weer kwamen oppassen. Alsof het niets is, maar ik weet wel beter. 
Bedankt schoonouders op leeftijd die het zagen zitten om onze bijzondere bende aan het eten en in bed te krijgen! 

Afgelopen zaterdag had ik een goede-doelen-markt. Erg leuk jaarlijks terugkerend evenement. Ik had er zin in. Maar jawel, er bleek opeens een feestje van de een en zwemles van twee anderen en misschien bezoek van de kleinste en maar een auto. Ik zag de bui al hangen. 
Maar voor ik iets hoefde doen bood een collega goede-doelen aan om te komen en bood een zus aan om de hele dag beschikbaar te zijn als het nodig was en bood een bevriend echtpaar aan om naar zwemles te rijden. En stond ik op de markt en had ik een hele zaterdag 'vrij van thuis'! Alle hulp was niet nodig, maar bedankt zus en collega en echtpaar!! 
Pleegzorg is intensief. Dat klopt. Maar wat een hulp en meedenken in zomaar een paar dagen tijd! Superbedankt daarvoor!! Een beetje investeren in jezelf en je relatie is inderdaad heel verstandig!