kerst

De week voor kerst was hectisch. 
Sam is zes jaar geworden. Er was decemberstress op de scholen. Iedereen was eerder en anders vrij. 
Ik had ook stress. Vanuit de groep kwamen er slechte berichten over Rachid. Hij deed rare dingen en was moeilijk te sturen. En of hij de kerstdagen van vrijdag tot dinsdag bij ons kon komen. 

Dat hij met de kerstdagen mocht komen was al geregeld, maar met een uitloop tot vijf dagen, was nieuw. Een stuiterende Rachid kunnen we wel hebben, maar het moest niet zo zijn dat hij de kerstdagen voor de andere vijf kinderen ging verstoren. 

Ik appte met leiding A en leiding B en invaller C en mentor weer iemand anders. Ik werd het zat en appte venijnig dat het hier geen noodopvang is!! Toen was ik duidelijk genoeg en hebben we afspraken kunnen maken. 
We zagen Rachid met gemengde gevoelens komen. Dat was niet nodig. Hij was aardig en behulpzaam. Het was heel gezellig dat hij er was. Hij liet de hond uit, fietste met Sam en was op zijn oude, gezellige manier lekker aanwezig. 

Deze kerst was een goede kerst. Zonder gedoe en zonder erg boze of erg verdrietige kinderen. Volgens mij hebben ze allemaal kunnen genieten van de paar dagen vrij en van elkaar. En dat is bijzonder. 

Ik heb ook genoten. Maar wel met een scherp randje, want het blijven toch trieste gevallen die kinderen. 
Pablo ging tweede kerst naar moeder. Vol verwachting om 3 uur, maar om 7 uur belde ze dat hij erg boos en erg onhandelbaar was. Dat geloof ik gelijk. Het is niet veel anders op school en regelmatig thuis. Hij was behoorlijk uit zijn dak gegaan. De nasleep voelen we nu nog. Het is een feit dat hij alles verpest, maar het is veel meer realiteit dat het hem niet lukt om te genieten van bijvoorbeeld zo'n bezoek. Dan moet alles kapot gemaakt worden. Hij kan zichzelf niet helpen en wij zoeken ook..

Rachid ging mee naar de kerk. Gewoon uit zichzelf. En daar ontdekte ik dat je ondanks zijn schoenen toch zijn tenen zag zitten. Rachid krijgt kleedgeld. Dat is ook een feit. Maar Rachid kan daar helemaal niet mee omgaan. Dus maakt hij het geld op als hij het krijgt. Wel aan kleren. Maar veel te duur en niet bestand tegen zijn ruige manier van leven. 
En ja, zegt de groepsleiding, dat moet hij leren. Maar dat kan hij niet. En dus merkt hij voortdurend dat zijn schoenen kapot en zijn broeken gescheurd en zijn aankopen miskopen zijn. Nu heeft hij ook nog een vernieling begaan. Die moet hij terugbetalen. Dat is heel terecht. Maar dat betekent ook dat hij pas over een half jaar schoenen kan kopen. Hij zoekt in de schuur naar oude laslaarzen. Die zijn nog heel.

Dinsdagmorgen zijn Rachid, Sam, Naomi en ik naar de stad gegaan. Heel gezellig was dat. We hebben lekker gewinkeld en niet op de tijd gelet. We hebben Rachid aan een goede broek geholpen. En hopelijk aan een idee om voortaan goede en betaalbare vervolgaankopen te doen. Zijn tenen zijn ook niet meer te zien. Hij is weer het mannetje. 
Hij was zo ontzettend blij met zijn nieuwe spullen. Veel blijer dan de andere twee. Daar zou je het gezien de leeftijd meer van verwachten. Maar het waren niet alleen nieuwe schoenen en kleren. Het was vooral een grote drempel die ik hem hielp nemen. Een onoplosbaar probleem van kapotte schoenen en uitgescheurde broeken en geen geld. En vooral geen inzicht hoe je dit nu oplost. 

Pas vroeg Rachid of ik over een paar maanden zijn geld wil beheren. Dan is hij achttien en niemand kan het zo goed als ik. Ik heb bedankt. Dat ga ik niet redden. Nu snap ik hem beter. Hij bedoelde dat ik dan weer mee kan en hem kan behoeden voor miskopen en kapotte schoenen. Rachid heeft genoeg verstand om een mooi diploma te halen, maar mist alle vaardigheden om te overleven. 

Nu is hij weer op de groep. De leiding appte dat hij gewoon liep te glimmen zo blij was hij. Dat was de laatste weken wel anders. 
Pas vroeg iemand hoeveel kinderen we nu hadden. Ik twijfelde en zei 'vijf', maar ik geloof dat het er toch nog gewoon zes zijn.