ladenkast

De achterliggende weken deed ik mee aan een training voor pleegouders. Het ging over traumaverwerking. Een waardevolle cursus met veel herkenning en erkenning bij de collega-pleegmoeders. Door zo'n cursus leer ik weer dat de kinderen die hun leven en ons huis met ons delen niet gek zijn. Ze zijn anders en bijzonder. Hun gedrag is zo verklaarbaar dat het eigenlijk niet meer dan normaal is dat ze doen zo ze doen.

Wat de cursus ook leerde, was dat we de koe meer bij de horens moeten pakken. Niets zwijgen en wachten, maar wakker maken en aanpakken. Natuurlijk wel op een uiterst voorzichtige manier, maar toch. Ik ben meer van praktisch en alleen reageren als zij dat aangeven.

Gisteravond kon ik de cursus in praktijk brengen. Ik bracht Yan naar bed en moest praten. Vorige week was er een gesprek over de resultaten op school. Dat duurt een half uur en Yan wil zo graag weten wat er gezegd werd. Ik heb geprobeerd dat weer te geven, maar ik kan niet een half uur letterlijk teruggeven en dat is wel wat hij wil. Hij blijft achterdochtig en wil de regie ook hierin.

De meester had een opmerking gemaakt vandaag over iets wat thuis gebeurde, iets positiefs. Maar hoe kon hij dat weten?? Dat moest ik gezegd hebben. En dat was ook zo.

Ik vertel Yan dat ik op die cursus ook allerlei dingen hoor over pleegkinderen. Dat heeft direct zijn aandacht. Ze zeggen dat een mens eigenlijk een ladenkast is. Je weet wel, met heel veel laatjes die je open en dicht kunt doen. Ja, dat kent hij wel. Nou, een pleegkind is ook zo'n ladenkast. Alleen bij een pleegkind zijn sommige laatjes zo propvol en slordig dat ze niet meer dicht kunnen. Of steeds maar weer openspringen. 

Die laatjes zitten vol met 'denken aan vroeger' 'je moeder missen', gedachten als 'moet ik weg?', 'vinden ze me nog wel leuk?'. 
En elke keer als je een laatje wil opendoen. Bijvoorbeeld het laatje 'vakantie', dan stoot je je tegen die andere laatjes die openstaan. Dus dan ga je weer denken over vroeger of over dat je op vakantie ook je moeder mist of dat je niet weet of het wel echt leuk wordt.
Dus eigenlijk verpesten die half open laatjes je leven. Want je blijft je maar stoten. 

Ik heb zijn onverdeelde aandacht. Dit snapt hij heel goed. En al pratend snap ik het ook steeds beter. Tsjongejonge, wat een open en klemzittende laatjes heeft die Yan nog. 

En op die cursus zeggen ze dat die laatjes weer gewoon dicht moeten kunnen. En weer open, maar alleen als jij dat wil en als je het een goede tijd vindt. En dat ze niet gelijk weer openspringen als je maar een klein zetje tegen de kast geeft. 
En daarom gaan we vaker met je praten over die laatjes. Over wat moeilijk is en pijn doet, want anders blijft dat laatje maar openstaan en blijf je jezelf maar stoten. Die laatjes gaan niet leeg, maar worden zo dat ze weer dicht kunnen. Dat je begrijpt wat er in zit en dat het past.

Ik zie dat er een wereld voor hem opengaat. Dat het echt is geland. Hier kunnen we op verdergaan en ook benoemen zonder veel woorden. 

Bijzonder gesprek. Ik zweef de trap af. Heb het gevoel dat ik een hele grote overwinning heb geboekt. Natuurlijk is het weer hard landen daarna. Maar er is weer een stap gezet.