Woensdagmiddag kwam een bevriend pleeggezin op bezoek. De kinderen speelden heerlijk in de tuin. Wij zaten erbij in de zon.
Toen ze naar huis wilden, bleef pleegdochter van 11 een beetje dralen. Pleegmoeder vroeg haar in de auto te gaan zitten. Dat kon niet. Ze wilde me wat vragen. En heel serieus en onzeker kijkt ze me aan. Of ze alsjeblieft een keer mocht logeren??
Dit meisje kwam als baby in het pleeggezin. Ze woont er en hoort erbij als een eigen kind. Het gezin telt zeven kinderen. Pleeg en eigen, gewoon door elkaar. Alleen is dit meisje Surinaams en is ze de enige kleurling binnen het gezin.
De logeervraag verbaast me. Ik ken haar nauwelijks. Zie haar al jaren zijdelings groter worden. We hebben zeker geen speciale band. Wat hebben wij een 11-jarige te bieden? Niet heel veel bijzonders eigenlijk. Maar wat we wel hebben, is misschien een wat gevarieerder kleurenpalet dan in haar gezin.
Pleegmoeder vertelde dat het meisje de laatste tijd bezig is met haar afkomst en haar plaats in het gezin en in haar biologische familie. Wie ben ik? Waar kom ik vandaan? Bij wie hoor ik?
Jaren terug fietste ik met Naomi langs de dijk. Naomi was nog niet lang bij ons. Ze kon zich totaal niet uitdrukken als het ging om emoties. Had er het verstand en de woorden niet voor. We fietsen langs dijken vol schapen en lammetjes. Alle schapen waren wit. Tot we een helemaal bruin lam zagen. Naomi rolde bijna van de fiets van enthousiasme. 'Dat ben ik!!' Riep ze. Thuis raakte ze er niet over uitgepraat. Niemand begreep waarom ze richting dijk wees en maar bleef zeggen dat zij er was.
Ik snapte het wel. Zo voelde zij zich. Het zwarte schaapje binnen ons witte gezin.
Nu is het anders. Er kwamen meer gekleurde kinderen en ik hoop dat ze zich niet zo anders meer voelt.
Ik moest er aan denken toen het meisje van de week me zo indringend aankeek. Zou dat het zijn? Even hier willen logeren om een paar dagen geen zwart schaap te zijn in de witte wei?
Wat zal dit meisje zich af en toe alleen voelen als gekleurd kind in een witte omgeving. Eigenlijk sta je daar normaal niet bij stil omdat je als volwasssene gauw denkt van ach kind wat maakt die huidskleur nou uit je bent goed zoals je bent en we houden van je. Al zijn de pleegouders nog zo lief en zorgzaam ze blijven toch wit in haar ogen.Dapper dat ze dat vroeg van het logeren , zal voor haar een hele stap zijn geweest om dit te vragen.
BeantwoordenVerwijderenIk merk het in onze Chinese adoptiekinderen wel, ze zijn zich heel bewust van hun uiterlijk, hun aziatische uiterlijk. Docherlief maakt er bij tijd en wijle heerlijk gebruik van (soms een beetje misbruik) dat ze gezien wordt als een schattig Chinees popje, mooi en meegaand.. Tot ze haar klep opendoet, dame met haar op de tanden!!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Angelique