skypen

Zaterdag kwam er een mail. Dat ze haar dochter mist en of het goed gaat en of ze mag skypen.
Natuurlijk mag dat. Haar kennende moet ik streng zijn. Wanneer wil je? Hoe laat wil je? Elke avond tussen 6 en 8 uur kan het wat ons betreft.

Er komt verrassend snel antwoord. Morgenavond zou kunnen. Ik mail terug dat Naomi om 7 uur 's avonds zal zitten wachten.

En dat is vanavond.
En ze zit inderdaad te wachten. De verbinding duurt lang. Moeder blijkt het alweer vergeten en ligt in bed te ronken. Tenminste dat zegt ze als ze na tien minuten opneemt. Ze ligt ook echt in bed in een twijfelachtig niemendalletje. Op de achtergrond hoor ik een mannenstem, maar ik zie hem niet.

Ik zie toch weinig als ik met schele ogen langs het beeld probeer te kijken. Moeder hoeft mij niet te zien. Wat ik zie zijn armen en een half hoofd wat tegen het plafond praat en niet richting de lens.

Het is een luidruchtig gesprek. Moeder lijkt wel dronken. Ze buldert van het lachen en is vrolijker en uitgelatener dan ik haar ooit hoorde. Ze vraagt tien keer hetzelfde, noemt allerlei feiten over Naomi die niet waar zijn... En ze gaat haar nieuwe laarzen laten zien. Een hoop armen en benen en beddengoed vlak langs de lens en even niets. Dan komen de laarzen... Nou, geweldig natuurlijk.

Ik denk aan twee maanden terug. Toen waren er geen nieuwe laarzen? Moeder zat zo slecht bij kas dat ze mij om geld vroeg. Alsjeblieftalsjeblieft en dat ze het terug zou betalen van de studiefinanciering. Daar was iets mis mee. Dat geloof ik graag. Moeder studeert al zolang ik haar ken. Eerst voor niveau 1 en toen voor 2. Of ze dat na zeven jaar behaald heeft, is de vraag. Even zolang kreeg ze studiefinanciering. Voor moeder ondenkbaar dat dit ooit ophoudt. Even ondenkbaar om een baantje te nemen. Gewoon voor tijdvulling en inkomen.

Dat ik me schuldig voelde na de bedelvraag weet moeder niet. Dat ik mezelf dringend voorhield dat ik moeder hier niet mee help. Dat dit buiten mijn verantwoordelijkheid valt. Dat ik het geld op zich wel kan missen, maakt het lastig. Ik weet dat ze duidelijk minder heeft dan wij hebben. Maar weet ook dat als ik begin, het einde zoek is.

Nu ligt ze in bed. Waarom dat is, vraagt Naomi. Nou, ze heeft toch niets te doen. Alleen 's morgens vrijwilligerswerk van 9 tot 12 en omdat ze niets te doen heeft, ligt ze in bed. Niet heel logisch voor Naomi. Net zomin is de andere reden logisch. Moeder heeft ook hooikoorts, heeeeel erg. Daarom kan ze ook niet op bezoek komen. Voor een hooikoortspatiënt ziet ze er frisjes uit.

Het gesprek rekt zich en rekt zich. Wat ze graag eten, wat ze lusten. Hoeveel zwemdiploma's Naomi heeft. Beiden praten voor zichzelf. Er is erg weinig interactie. Wel meer geluid dan tijdens een bezoek. Moeder kijkt ook niet in de lens. Dat is toch een gemiste kans eigenlijk. Eindelijk eens een gesprek. 
Na een uur lijken het twee vierjarigen die een samenspraak opvoeren. Ik hint dat het gesprek klaar is. Moeder gaat het toilet bezoeken. Naomi wacht. 
Eindelijk is het klaar. Wanneer skyp je weer? vraagt Naomi. Morgen? Nee, ze zal overleggen met mij hoor ik. Dat is wel fijn dat ze dat van plan is. Elke avond skypen is niet de bedoeling en ook niet haalbaar. 

Als Naomi klaar is, zit ze nog even op de bank. Druk knipperend met de ogen. Het brengt weer de nodige overdenkingen met zich mee. Blijft toch haar moeder. Blijft toch altijd ingewikkeld.