Vanmiddag een uurtje invallen in groep 3. Bij het buitenspelen ben ik op het plein. Een groot plein. Ruimte genoeg voor de drie klassen die er spelen. Groep 0, groep 2 en groep 3. Zo'n vijftig kinderen die heerlijk bezig zijn. Alleen maar plezier en zon.
Op het bankje de juf uit groep 0. Naast haar twee kindertjes. Aan weerszijde van juf. Allebei pleegkinderen. Allebei een paar uur na de geboorte gescheiden van hun moeder. De enige pleegkinderen op dit plein. De enigen die de veiligheid van juf zoeken deze middag.
Het raakt me enorm om ze daar te zien zitten. Onze eigen Sam en het meisje. Beiden met een trauma. Nog maar een paar uur oud moesten zij een andere hartslag voelen dan die ze negen maanden kenden. Een andere geur, een andere stem. Ze lijken normaal. Ze zijn beschadigd.
Het volle plein raakt dat trauma van scheiden. Van je weet maar nooit. Noemen kunnen ze het niet. Met hun verstand bevatten ze het niet eens. Maar hun gevoel geeft signalen uit van onveiligheid. Daarom zoeken ze de juf. Daarom kunnen ze nu niet spelen, maar zitten ze waakzaam bij de veilige juf.
Lieve, lieve Sam. Wat houden we veel van je. Wat ben je bijzonder voor ons. Maar wat een pijn om dit te zien. Dat je ook nu de pijn moet voelen. Dat je ook nu de keuzes van je moeder moet dragen. Zo ken ik je niet. Zo verlegen, zo stil, zo onzeker.
Morgen ben je vrij. Het zwembad staat klaar. De dolfijn dobbert erin. Morgen een dagje genieten van de zon en van dat water. Meer kan ik je niet bieden. Het voelt als tekort, maar misschien over veel jaar blijkt het genoeg. Daar hoop ik op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten