IND

Vandaag een nuttige dag gehad. We moesten op verjaardag bij een jarige schoonzus en er lag al weken een brief van de IND. Die verjaardag is leuk, maar die IND meestal een stuk ingewikkelder. Beide zaken lagen min of meer op dezelfde route.

Vijf jaar terug bleek jeugdzorg een fout te hebben gemaakt met Naomi. Haar verblijfsvergunning was verlopen en dat had niemand in de gaten. Ik al helemaal niet, want toen leefde ik nog met de gedachte dat als je in Nederland bent geboren, je ook Nederlander bent. 

Nou, niet dus. Je bent wat je moeder is. En die is Congolees en heeft een tijdelijke verblijfsvergunning. Die wordt zonder moeite steeds verlengd. Alleen moet je dan natuurlijk wel actie ondernemen. 

Vijf jaar terug ben ik een keer of vier naar de IND geweest. In Rotterdam en in Rijswijk. En het was een drama. Moeder had toen nog gezag en moest er dus bij zijn. Maar ze was er soms opeens niet. Stonden we voor niets te wachten. Moeder moest bepaalde documenten overleggen. Die lagen bij een boze ex. Jeugdzorg moest ook iets, alleen wist de piepjonge voogd totaal niet wat en wanneer. 
Het vervelende was dat dit ook mijn probleem werd. Want de IND wil wel het kind zien waar het om gaat. Dus toerde ik weer braaf met Naomi naar Rijswijk of naar Rotterdam. 

Het is goedgekomen toen. Ik was een gewaarschuwd mens en heb elk jaar op de laatste bladzijde van m'n agenda met grote letters OKTOBER 2015 VERBLIJFSVERGUNNING gezet. Maar dat was niet eens nodig. Een paar weken terug kreeg ik een brief van de IND met een herinnering en een duidelijke uitleg wat ik moest doen.

Dat was dus onder andere naar de IND toe gaan. Helaas is dat minimaal 100 km vanaf ons huis. Er moesten tien vingerafdrukken en een digitale foto gemaakt worden. En dat hebben we vandaag gedaan. Naomi vond het heel interessant. Er is een gewichtig kijkende foto in het systeem gegaan en tien vingerafdrukken. Nu wachten op een bericht dat het pasje klaar is. Dat zou in de buurt geregeld kunnen worden. 

Zo, dit was dus echt een makje vergeleken met vijf jaar terug! Als we op willen stappen, zegt de man achter de balie dat ik wel haar paspoort moet meenemen bij ophalen. Het bloed stijgt spontaan naar m'n hoofd. Een paspoort?! Dat heeft ze niet... 
De man schiet ook even in de stress. Ja, dat moet anders krijg je het pasje niet mee. Ik zie mezelf al de komende weken bij de Congolese ambassade zitten. Bij de Poolse was ik eerder voor Sam en het heeft tot niets geleid en kostte veel tijd. Ik opper dat ik moeder dan opspoor en meeneem? Nee, die kan daar ook niets betekenen.

De man gaat het uitzoeken voor me. Het duurt even. Er worden anderen bijgehaald. En dan komt toch het verlossende woord, want het hoeft niet. In speciale gevallen is er een uitzonderingsregel en ergens in haar dossier staat het. 
De man is heel vriendelijk en gaat kijken of hij het zwart op wit voor me kan krijgen. Dan kan ik het tonen bij ophalen. Dat lukt niet. Geeft niets, als ik weet dat het ergens staat, komt het wel goed. 

Beneden wacht de rest van de firma. Die vinden het wel interessant daar bij die IND. Zoveel buitenlandse mensen en kinderen en beveiliging. Op de terugweg vraagt Yan zich af waarom de IND zo erg beveiligd moet zijn. Hij fantaseert er driftig op los tot we het afkappen. Ze hebben in ieder geval iets geleerd. Hoe de IND eruit ziet en wat voor mensen er komen en werken. 

De verjaardag verloopt vlotjes en na afloop eten we bij de Ikea. Dat is gewoon leuk. Ze zijn zo braaf dat we ook nog heel de winkel doorwandelen. Dat is iets wat zeker niet altijd kan. Ze zien de meest fantastische dingen die we echt moeten hebben. Het is niet druk en we fantaseren ook hier maar even mee over wat je allemaal kunt met wat je ziet. 

Een verplicht dagje weg dus vandaag, maar toch met vakantiegevoel.