Elk jaar op de eerste vrijdag van augustus is er de nachtmarkt. Op de boulevard in Vlissingen staan allerlei kraampjes van 7 uur 's avonds tot 1 uur 's nachts. Dan is er vuurwerk vanaf een bootje op het water.
Omdat wij in de zomervakantie meestal thuisblijven, valt die nachtmarkt altijd ergens middenin.
Gisteren was het ook weer zover. Vijftien jaar pleegzorg en veertien nachtmarkten verder...
Een keer kon ik overslaan. Toen was het zo ontzettend warm geweest, dat zelfs de kinderen begrepen dat dit niet meer leuk kon worden.
Eigenlijk geef ik niets om zo'n nachtmarkt. Je kunt je auto nauwelijks parkeren en je loopt de blaren op je voeten. Het is gruwelijk druk en ik ben de hele tijd aan het kijken waar de kinderen zijn.
Toch moet ik er elk jaar aan geloven. Deze week ook. De voorpret is bijna leuker dan de markt zelf.
Deze keer ging ik met Yan en Naomi. Rachid wilde ook, maar moest vanmorgen om zes uur weg voor een jongerenkamp. Hij had de hele week gewerkt en begreep wel dat het slimmer was om gewoon op tijd naar bed te gaan.
Het viel tegen deze keer. Veel van hetzelfde en niet helemaal het sfeertje. Normaal voel ik me echt een toerist als ik daar loop. Nu meer een verdwaalde zeeuw.
Yan vond het ook tegenvallen. Maar dat maakt hem eigenlijk niet uit. Hij is geweest dat is het belangrijkste en valt het dan tegen, dan is het zo. Hij liep in een rap tempo en dat beviel me wel. Naomi vond dat weer minder.
Al lopend vond ik het toch wel leuk om er te zijn. Die nachtmarkt is wel echt een ding in ons gezin. Ik kwam er al met zoveel verschillende samenstellingen. Yan mocht zelfs mee toen hij 2 was. In de buggy lag hij en vond het prachtig. Nu is hij bijna 12 en regelt dat we kibbeling eten op een bankje met zicht op zee. De kibbeling is precies goed gekruid en precies genoeg voor ons.
Ik geniet wel met deze beginnende pubers naast me. Naomi vindt dit erg veel. Ze is snel de weg kwijt en het overzicht. Maar ze is wel zorgzaam. Kijkt of ik erlangs kan en wil mijn tas dragen. Informeert of ik moe ben, omdat ik wel in de kramen kijk en daardoor achterloop.
Yan heeft veel commentaar op de handelswaar. Hij doet dat gedegen. Snapt wel een beetje hoe dit werkt hier. Alleen het kanon kon hij niet vinden. Dat was jammer. Wel een vuurkunstenaar. Een verlopen type die met vier brandende fakkels stunten uithaalt. Ze staan vooraan te kijken op een trap. Ik sta lager en zie ze geregeld even naar me kijken. Naomi vooral om te weten of ik er nog ben en Yan om te checken of ik zag wat hij zag. En of ik dit geloofwaardig vind of gewoon dom. Het is grappig om te zien hoe natuurlijk ze contact zoeken. Dat is lang niet altijd zo. Maar nu buiten de deur gewoon wel.
We zijn vroeg thuis. Voor tien uur stappen we al binnen. Het vuurwerk doen we niet. Lang geleden hebben we gewacht. Toen hadden we oudere kinderen. Maar het duurde maar en duurde maar en toen hebben we het op afstand bekeken vanaf de dijk thuis.
Daarna hebben we het nooit meer beloofd. Vuurwerk doe je als je volwassen bent en op eigen gelegenheid naar de nachtmarkt gaat. De meesten gingen nog een keer zelf met vrienden.
Na die ene keer was de lol eraf. Nachtmarkt is toch meer iets magisch als je kind bent denk ik. En wij houden de magie gewoon in stand.
Volgend jaar mogen Pablo en Sam ook mee. Die stonden zo sip te kijken toen we weggingen. Voor hen is de magie ook al begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten