dinsdag 23 juni 2015

onrust

Afgelopen weekend zag Pablo zijn moeder. Hij mocht blijven slapen, want ze was jarig. Heel leuk natuurlijk. Maar voor onze super-adhd-er is het zeker niet alleen maar leuk. Moeder heeft ook adhd en kan weinig structuur bieden. 
Dit drukke weekend maakt dat Pablo gisteren en vandaag niet te temmen is. Aan tafel is hij ontzettend irritant aan het doen. Als hij daarnaast ook nog eens allerlei schuttingtaal begint uit te slaan, is het tijd voor verder eten op een andere plaats. 

Dat doet hij niet. Nee, hij bedenkt opeens dat hij dit helemaal niet lust! En als we niet reageren, dat hij het alleen eet als we hem helpen. Hij bedoelt dat we hem moeten voeren. En aangezien hij zeven is en het prima zelf kan en vooral dat de grenzeloosheid op dit moment echt zonder eind is, doen we dit niet. 
Slot van het liedje is dat zijn eten naar de katten verdwijnt en hij naar bed.

Door de jaren heen wat geleerd, weten we dat dit er nu eenmaal bij hoort na zo'n bezoek. Vandaag ging het verder. Wel iets minder scherp, maar zeker niet normaal. Dus ook vanavond lustte hij het eten niet en alleen onder een heleboel voorwaarden. Die voorwaarden wisselen ook nog eens per minuut. Deze keer wel zijn bord leeg, maar het toetje dat miste hij toch. 

Normaal is hij pas echt in de stemming als de pakken vla verschijnen. Daar doet hij alles voor. Beetje flauw voelt het wel om zo consequent te moeten zijn. Hij vond het echt niet leuk. Maar om dit patroon weer een beetje te doorbreken moeten we wel. 

Toen hij na het eten rondjes begon te lopen om te kijken waar er wat te rellen viel, heb ik de oude methode maar weer uit de kast gehaald. En dat is heel simpel. Fietsen tot je tong op je schoenen ligt, daarna slapen en morgen is hij een stuk opgeknapt. 

Dus fietste ik net heerlijk langs de dijk. Mooie zee, prachtige lucht, beginnende zonnestralen en een stevige wind. Naast me kletste Naomi, achterop zat Sam en een paar meter achter me reed tierend en scheldend Pablo. Ik zet er lekker gang in. Pablo heeft weinig conditie en zeker geen doorzettingsvermogen, maar nu moest hij wel. 

En hoewel de helft van zijn energie opging aan grote brullen en ook weer scheldwoorden richting mij, bleef hij aardig op koers. Het rondje is ruim 5 kilometer. Niet ver, maar wel met strakke tegenwind en lekker tempo en hij op een kleine fiets. 
Af en toe sprong hij van zijn fiets, stak zijn handen in de lucht en schreeuwde dat hij me haatte en nog minder fraais. Ik trapte onverstoorbaar door, keek niet op of om, maar vroeg Sam wel even hoe de stand achter was. Dan ging hij weer fietsen en begon weer van voren af aan. 

Ik heb heerlijk gefietst. Zo in de buitenlucht is een hyperend kind toch echt veel beter te pruimen. Thuis waren we alle vier schoongewaaid. Pablo kon onder de douche en naar bed. Deze keer zonder een onvertogen woord. Hij was uitgeraasd. Morgen gaan we weer en verder, heb ik beloofd. Daar hadden ze nu al zin in...

2 opmerkingen:

  1. Fantastisch!
    Hier zondagavond precies hetzelfde recept toegepast!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat klinkt dit bekend onze zoon nu volwassen kon ook van die buien hebben . Ik kan jullie alleen maar sterkte wensen .

    BeantwoordenVerwijderen