dinsdag 5 mei 2015

Berggeiten

Voor het eerst met deze kinderen naar Oostenrijk. Het is een hele belevenis. Het is heel hard werken voor pleegvader en ik.
Alles is leuk en we bereiken geen top. Maar die top, die is zo magisch voor de oudste twee...

We wandelen. Zaterdag om te wennen, een klein rondje. Heel klein rondje werd het niet. Achter elke bocht schuilt een geheim en dus moet je even kijken.

Sam en Pablo zijn nog best klein om echt grote tochten te maken. Toch is dat geen excuus. Sam rent nog net niet de berg op en Pablo is motorisch zo ingesteld dat hij zeker tien keer per uur valt. Doet geen zeer, niets aan de hand.

De dagen zitten overvol en nog jagen ze ons op.

Vandaag deden we rustig aan. Dus wandelden we drie kilometer naar het dorp om brood en melk. Speelden we in de speeltuin daar en liepen terug. Toch een stevige tippel vanwege het hoogteverschil en de temperatuur. Het was hier gewoon ruim dertig graden.
Vanmiddag in de beek gespeeld. Het water was ijzig koud, de voeten verdacht rood, maar leuk dat het was. Enorme stenen werden verschoven, dammen gebouwd en het uitzicht was prachtig.
Net thuis moesten Rachid en Yan weer aan de slag. Zij helpen de boerin met melken. Sokken in de broek. De vrouw praat een Duits dialect en de jongens Nederlands, maar dat gaat prima.
Sam knuffelt de jonge katjes ondertussen en er wordt melk geproefd. Echte vette alpenmelk.

De vrouw is goed op de hoogte van pleegzorg. In Oostenrijk gebeurt het veel, maar dan voor maar een jaar of zo. Het is een ontzettend lief mens en de kinderen genieten ervan.

Vanavond stelde ik nog een klein ommetje voor. Er was aanvankelijk weinig animo, maar uiteindelijk gingen we met zijn allen. Zo'n half uurtje om moet lukken toch?

Maar anderhalf uur later sta ik hijgend halverwege de wei en zie de koters bijna tijgerend de berg nemen... Er stond namelijk een hert, echt een joekel van een hert en er was zo'n steil bergpad richting hert en dus ging het gezelschap vol gas de berg op. Behalve de twee 40-plussers, die liepen met stijve spieren en het zweet op de rug in de achterhoede.
Ze werden beloond, het hert wachtte erg lang met wegrennen en bleef toen nog even loeren tussen de bomen.

Nu het hert weg was, bleken we bijna aan de voet van een gletsjer te staan. En voor we op adem waren, moesten we weer verder. Naar boven, tot de sneeuw.
Bij de rand van de sneeuw blijken er twee stevige berggeiten over het ijs te springen!!

Gelukkig wilden ze daar wel even heel stil zitten in de hoop er meer te zien.

Daarna terug. Heel flauw en raar, want je weet maar nooit wat je mist..
En nu zitten we samen uit te blazen. Wat een energie en wat een tempo, dat trekken we niet meer. Maar we blijven meedoen, want het is maar een week en volgende week rusten we wel verder uit.

Het is hier geweldig. Wat zijn er veel momenten dat de kinderen alle vijf zo ontzettend genieten. Daar genieten wij weer dubbel van. En van de bergen natuurlijk, want dat was ook te lang geleden.
Ja, deze vakantie smaakt echt naar meer!!

2 opmerkingen:

  1. Lieve tante Pleeg,
    Wat heerlijk dat jullie allemaal zo mogen genieten van deze vakantie en van elkaar !
    Ik hoop dat het de hele week zo mooi mag zijn, dan wordt het voor allemaal waarschijnlijk een prachtige herinnering waar ze jaren later met genoegen op terug zullen kijken .
    Fijne vakantie verder !
    Hartelijke groeten,
    Clazien.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat heerlijk dat jullie allemaal zo genieten en wat zullen de kinderen als ze weer in Nederland zijn een hoop te vertellen hebben op school , aan vriendjes etc. En als de kinderen genieten , geniet je zelf toch ook .Nog fijne dagen met elkaar.

    BeantwoordenVerwijderen