Goede aandacht

Dinsdag begonnen vier van de vijf scholen. Pablo is als enige nog twee dagen extra vrij. Dat vindt hij wel leuk, die extra aandacht. 

Als hij alleen thuis is, is hij lief en gezeglijk. Hij kan goed alleen spelen en vindt het ook heel leuk om samen Sam op school te brengen, naar de winkel te gaan, naar de post te fietsen of in de tuin te rommelen. De gesprekken zijn niet diepgaand. Er komen geen belangrijke thema's langs. Maar toch goed om zo samen bezig te zijn. Goede aandacht eigenlijk zo voor elkaar.

Met de aandacht van Pablo heb ik soms moeite. Hij is de enige van de vijf die regelmatig zijn moeder ziet. Zo gemiddeld eens in de drie weken ziet hij haar. Oppervlakkige bezoeken die niet te lang duren met veel andere mensen en veel onrust. 
Maar hoewel Pablo dus heel goed weet wie zijn moeder is, heeft hij de neiging om de laatste weken mij steeds 'mama' te noemen. 

Geen van de andere kinderen noemt mij zo. Wel buiten de deur. Dan ben ik hun moeder en wordt de biologische moeder nooit genoemd of bedoeld. 
Sam noemt me 'mama' als hij zijn zin niet lijkt te krijgen of ik te lang niet reageer. Pablo kweelt dus te pas en te onpas 'mama' of erger nog 'mammy'. 

Ik merk dat het me ergert. Het voelt zo tegennatuurlijk dat juist hij me zo noemt. Het voelt als omkopen of inzet voor eigenbelang. Ik kan er mijn vinger niet op leggen. Niet op zijn behoefte om mama te zeggen en niet op de mijne om er zo'n negatieve reactie op te voelen. 

De laatste dagen is hij veel thuis en houdt het me meer bezig. Wanneer zegt hij het nu? Waarom zegt hij het? Hij zegt het vooral als er anderen bij zijn. Hij zegt het terwijl hij me aanraakt. Hij gebruikt een speciaal toontje wat veel jonger klinkt dan hoort bij zijn 7 jaar. 

Omdat negeren niet helpt, heb ik het toch genoemd. Dat ik zijn mama niet ben, dat ik voor hem zorg alsof ik zijn mama ben, maar dat hij alleen zijn echte mama zo moet noemen. Weet niet of dit goed is. Hij is er nog maar een jaar. Het gaat wel erg hard zo. 
Ik heb niet het idee dat ik hem hiermee kwets, maar landen doet het ook niet. Hij blijft het zeggen en hij blijft er peuterstemmetjes en gedragingen bij laten zien. Negeren dus maar verder. 

En benoemen dat hij hier woont en mag blijven wonen en dat we het leuk vinden dat hij er is. Dit op advies van de pleegzorgbegeleider. Dat is weer het voordeel, dat je zulke dilemma's kan overleggen..

Goede aandacht blijft zoeken naar de juiste weg. Heb nog een weg gevonden. We hebben al jaren jongens in huis. En al die jongens spelen zonder uitzondering 'soldaatje'. En daar hoort een goede broek bij en die maak ik graag! 
Dat is ook aandacht. Het idee dat jij op school zit of in bed ligt en dat ik de hele tijd voor jou een broek in elkaar aan het zetten bent! Ik vind het leuk om te doen en krijg er enorm veel goede aandacht door. Ze vinden het super, willen er meer en anders en graaien in de lappenmand voor betere ideeen. Erg leuk dus. 

Vanavond ben ik bezig voor Pablo. Beetje compensatie voor dat mama-gedoe. Hij ging stralend naar bed. En ik ben even gelukkig bezig. Wel met onderbrekingen. Sam is snotverkouden en ik moet werkelijk elke vijf minuten zijn neus komen snuiten. Ook iets met aandacht, ook twijfelachtig of dit de manier is... 
Ach, het maakt eigenlijk niet uit. Zolang ze maar groeien en groot worden.