De neus-kietel-salto

Pleegkinderen hebben een trauma opgelopen. Alleen al het feit dat je niet woont bij de mensen waar je bij hoort, dat je ergens uitgehaald bent en ergens anders moet zien aan te hechten, is traumatisch. 

Als pleegouder ben je geen therapeut. Soms zou je wensen dat je het wel was. Meestal is het maar beter dat je het niet bent. Je zou niet uitbehandeld raken. 

Je ziet als leek wel waar de hapers zitten. Als je elke dag het kind ziet en hoort, krijg je daar oog voor. Maar hoe ga je het aanpakken? Of pak je niets aan? Best wel diepzinnige zaken. 

Veel pleegkinderen vinden aanrakingen lastig. Of ze staan veel te dicht bij je of ze raken je aan op een manier die niet prettig voelt. Een ander maakt geen contact of gaat bijna zichtbaar op slot als je te dichtbij komt. 

Het is een lastig punt als je de natuurlijke manier van aanraken binnen een gezin niet aan kunt. Normale aanrakingen kunnen beladen worden of uit zijn verband gerukt. 

Zo maakte Yan als 2-jarige geen contact. Dat was moeilijk, want zijn magere, veel te kleine, 2-jarige lijfje schreeuwde gewoon om koestering en veiligheid. Om toch dichtbij hem te komen, moesten we creatief zijn. En dan is het soms zo makkelijk. Wilde ik goed contact, dan moesten we samen in de schommelmand. Al schommelend keek hij me aan, liet hij zich aanraken en neuriede hij zelfs mee als ik zong. 
We mochten hem niet in onze armen wiegen, maar wel in een badlaken. Pleegvader en ik ieder aan een kant. Voor het naar bed gaan even schommelen. Hij lag heerlijk in dat laken, ontspande en genoot. Kreeg er geen genoeg van. 

Uit de Sherborne therapie haalden we veel ideeën. De achterliggende gedachte van deze therapie is dat je het zelfvertrouwen vergroot door schijnbaar eenvoudige spelletjes. Het gaat om vertrouwen op elkaar en in ons geval, het beschadigde vertrouwen van een kind in een volwassene herstellen. 

Het zijn leuke spelletjes. De kinderen zijn altijd in voor zulke dingen. Omdat wij ook niet heel creatief zijn, ben ik altijd op zoek naar leuke ideeën. En van de week kreeg ik er weer een aangereikt. 
Daar wil ik even reclame voor maken....

Vandaag kocht ik het boek Nelsons acrobatenboek van Rika Taeymans & Laura van Bouchout. 

 

Wat een kostelijk boek! Sam is helemaal in extase. Onder het eten moest hij echt steeds dat boek even pakken om nog een keer aan pleegvader te laten zien. En hem beloftes af te dwingen dat hij echt dit en dat en die bladzijde ging doen. 

Dus na het eten ging de tafel aan de kant en hebben we met zijn vijven geoefend. En nummer zes zat schijnbaar ongeïnteresseerd er met zijn neus bovenop... We deden Saltooooos en speelden paardje, we rolden sneeuwballen en stapelden ze op elkaar.

We kruiden appels en lieten de kruiwagen koppeltje duikelen. Sam werd een kadootje, met een strik en we voelden hoe zwaar het kado was en keken stiekem wat erin zat. En de alles-kits-salto natuurlijk. 
Morgen starten we met de neus-kietel-salto. We zijn nog lang niet op de helft. En we kunnen elke keer opnieuw beginnen. Dit is echt leuk!

En leerzaam. Want ik voel duidelijk verschil in kind. Sam geeft zich volledig over aan onze handen. Pablo niet. Hij twijfelt over de zekerheid van vangen en veilig voelen. Voor hem is dit heel spannend en heel leerzaam. 

De kinderen kijken er al naar uit. Naar de volgende sessie. En ik ook. Net las ik het voorwoord. Hoewel het oogt als een grappig kinderboek, zit er een serieuze boodschap achter. Het gaat om zelfvertrouwen en creativiteit, om plezier beleven samen met je kleuter (en alle leeftijden). Lichamelijk contact is voor jonge kinderen net zo belangrijk als de lucht die ze inademen, zegt de schrijver. En daar ben ik het helemaal mee eens. 
Een echte aanrader dus!!