alle registers open

Sam heeft van de week last van astma. Hangerig, hoesten, koorts, verkouden, veel bankhangen en veel zere benen. 

Dat vraagt meer aandacht en energie. Hij is erg zielig. Ook slapend horen we de astma piepen en reutelen. Overdag niet fit, daardoor is zijn lontje bijzonder kort. 

Vanmorgen leek hij weer bij te komen. En rond het middaguur was hij op volle sterkte...
Nu ligt hij in bed en ik zit even bij te komen. Wat een energie en wat een power!! 

Sam wist me vandaag erg kwaad te krijgen, maar binnen een minuut had ik weer moeite om niet te lachen. 
Vanmiddag regende het en er waren er drie thuis. Dat betekende om de beurt een half uur op de computer. Dat ging keurig. Tot Sam het te kort vond. Hij barst los in gooi- en smijtwerk. En als een halve wilde rent hij rond en grijpt wat hij kan pakken. Dat is deze keer een grote bak playmobile. Alles klettert rond. Sam neemt de benen. Ik blijf maar zitten. Nu roepen helpt niet. 
Binnen een paar minuten is hij er weer. Een woedende, eigenwijze snuit met in zijn handen een grote houten knuppel. Komt van de kamer van Yan, geknutseld bij een vriendje. Vol vuur ramt Sam met die houten knuppel op de lege bak. Ik word erg boos, kijk hem aan en kijk snel weg. Probeer wat neutraal te bedaren. Eigenlijk moet ik verschrikkelijk lachen om dat hoofd, om die woedende ogen die zo duidelijk mijn grens zoeken. 

Ik vraag waar die knuppel vandaan komt. Uit de bijkeuken, verstopt in een gaatje... Dat is een leugen, want hij heeft ze boven van Yans slaapkamer gehaald. En daar mag hij niet komen. En dat weet hij... Maar de leugen is wel weer erg humoristisch. 

Maar goed, we gaan verder. Sam mag niet meer op de computer voor hij die bak heeft opgeruimd en dat doet hij niet. Geen haar op zijn eigenzinnige hoofd die dat overweegt. 

Onder het eten gaat het door. Het eten is vies. Sam vliegt om de haverklap weg om iets te pakken of halen. Uiteindelijk komt het bord leeg en gaan we nog even een uurtje verder. 

Op de bank springen, met je skateboard door de kamer knallen, het keyboard aanzetten, knetterhard natuurlijk, en dan zo grappig dansen dat ik weer omhoog moet kijken... Van bank naar bank springen. Je auto zo neerzetten dat je er onder kunt liggen. Iedereen die je passeert een zetje of duwtje geven. Tuffen op tafel, tegen de ander...

Maar ik hoor hem ook opeens meedelen dat hij in Polen is geboren. Nee, zeggen de anderen, niet waar! Hij komt het checken bij mij. Nee, niet in Polen, maar uit een Poolse vrouw. O ja, bedenkt hij,  en toen ik eruit kwam zag ik jou. Toch?  Ja hoor, zeg ik, nog steeds in mineur, wat dacht je toen? Wat een raar mens?? Neee, zegtie, ik dacht: wat een lieief meflouwtje!!! Hm, weer een lachkriebel. 

Dan is het bedtijd. Hiephoi, denk ik. Hij gaat niet gelijk mee, want hij moet eerst Tess knuffelen. De liefste hond ooit. O, en Tess is even bij de dierenaks hoor. Ik voel dat hij een gewonde poot heeft. O, de dierenaks zegt dat ie bij mij moet slapen, de hele tijd. Hier ga ik niet op in. Tess krijgt een bloemetjessjaal om haar nek en wij kunnen naar bed.

De bal moet ook mee, die moet onder zijn bed. Nee, dat doen we niet. Ik ben het gewoon zat. Direct weer een hele show: M'n lieve bal mag niet mee!! Hij probeert te huilen, dat lukt niet. Moet lachen om zichzelf. 
Na een heleboel 'santo's achteruit' op ons bed is hij zover. Ik zing en knuffel hem en wil weg. Heel lief zegt hij nog iets aan me te willen laten horen. Ik verwacht een nieuw liedje van school, maar nee, hij had iets anders voor me: een knetterende scheet... 

En dan is het genoeg. Welterusten en tot morgen.

Au, ik heb hoofdpijn. Hoor ik hem nu zeggen. Dat snap ik. Dat hoofdje moet wel barsten van alle prikkels. Maar het klinkt weer een beetje als nieuw spelletje. Ik reageer niet. Hij hoort me typen, want de deur staat half open. Hij weet dat ik er ben en hopelijk gaan binnen een paar minuten alle seinen even uit.

Wat de hypertoestand precies veroorzaakte, weet ik niet. Gelukkig is dit niet elke dag. Het kan de ventolin zijn die hij voor zijn astma krijgt. Alleen deze week kreeg hij het en hij reageert daar behoorlijk op. Of de storm? Of toch genetisch? Zijn moeder schijnt er ook wat van te kunnen...