de Klik

En als je nu een kind krijgt en je voelt geen klik??? 
Tsja, dat weet ik ook niet goed. Lijkt me heel lastig. Om te zorgen voor een kind wat je eigenlijk liever niet in je huis hebt. 

Lijkt me ook niet voor te stellen. Met alle kinderen die hier kwamen, was er een klik. Met de een klikte het binnen drie seconden, met de volgende duurde dat drie weken. Bij een enkeling voelde ik bij het afscheid dat er toch meer klik was dan ik had bedacht. 

Ik ben niet het type wat alle baby's schattig en mooi vind. Ook vind ik heel regelmatig peuters ontzettend irritant. Mij zie je niet zwijmelen bij foto's van kinderen van vriendinnen of kennissen. Onze neefjes en nichtjes zijn echt leuk en lief en grappig, maar niet meer dan dat. 

De eerste keren dat er een kind kwam, moest ik daar wel aan denken. Dat ik niet snel in verrukking ben over een kind. Nu was die eerste plaatsing ook een 17-jarige en was ik 27. Ik zie haar nog de auto uit komen. Ik kreeg direct spijt van onze toezegging. Wat een volwassen meisje!! Wat een onbekende vreemde! Wat moesten we hier nu mee? Ze zou maar een week of zes blijven en dat overzag ik weer wel. 
Na een paar dagen was het hele zelfstandige en volwassene teruggedraaid tot niets. Ze was een groot kind en ze had werkelijk niemand die tijd had om zich echt met haar te bemoeien. En toen ik dat door had, was daar de klik. 

Ik heb heel wat keren voorstellingen gehad van kinderen. Soms zelfs met een foto erbij. Toch klopte het nooit. Altijd was het anders. Waren ze meer onbekend dan ik had bedacht. En altijd kwam er die klik. 

Na jaren geloof ik dat ik het weet. Alle kinderen van vrienden, familie of buren waren leuk en aardig, maar niet meer. Zij hadden allemaal liefdevolle ouders die helemaal ondersteboven en verliefd waren op hun kind. 
Alle pleegkinderen die hier kwamen, hadden dat niet. Zij stonden zo helemaal alleen met zichzelf in ons huis. Er was geen ouder in de buurt, geen ouder met mogelijkheden om nu voor dit kind er te zijn. En omdat wij daardoor de enige volwassenen waren die zich om dit kind wilden bekommeren, was er de klik. Het kind had zoveel tekort aan volwassen liefde en aandacht en leiding. En die leegte sloot precies aan op ons. En daar was de klik.

En ondertussen is het zo erg met me dat ik te pas en te onpas foto's laat zien van 'onze' kinderen. En dat ik soms echt irritant overdreven loopt te wauwelen over hoe ze zijn en wat ze kunnen. En dat ik zonder blikken of blozen altijd van hun gelijk uitga en ze verdedig door dik en dun. En dat ik met de hand op mijn hart durf te verzekeren dat er op de hele wereld geen mooiere en leukere kinderen rondlopen dan die vijf die hier zijn.