Ook hier was het maandag koningsdag. Op het dorp, een kleine kilometer van ons huis, was van alles te doen. 's Morgens gingen Naomi en Yan vol vuur aan de spelletjes. Ze vertrokken om vijf voor negen en om precies 12 uur kwamen ze enthousiast terug. Dat was een succes!
Om 11 uur was er een optocht van versierde fietsen. Sam had zijn fiets versierd op school. Ik vond hem te klein voor de standaardspelletjes, maar die optocht dat kon makkelijk. Rachid bood opeens aan om met hem te gaan. Ook goed. Dus ook zij waren even onderweg.
Omdat er een veelbelovend driedubbel springkussen stond, moesten we 's middags weer. Yan verdween om 1 uur al om samen met een vriendje zich te vermaken. Ik ging om 4 uur kijken met Sam en Naomi. Rachid was nog even wezen vissen, maar kwam snel terug. Hij ging om 4 uur ook met me mee.
Het was druk op het plein. Veel kleine kinderen met ouders bij het springkussen. Er was een 6-kamp voor de ouderen. Ik sta aan de zijlijn te praten met een andere moeder en kijk het ondertussen aan.
Yan zie ik ook weer. Hij is lekker bezig, heeft duidelijk een plek in de groep. Naomi weet zich ook binnen de kortste keren met anderen te vermaken. Sam is bang. Hij had serieus gedacht dat er verder niemand zou zijn en hij eens even op dat springkussen kon... Rachid helpt hem op weg.
Ik sta er ruim een uur te kijken. Dan fietsen we weer met zijn allen naar huis. Het was erg leuk vinden de kinderen. Onder het eten zetten de opgetogen verhalen zich voort.
Zelf heb ik er een zwaar gevoel van. Het voelt dubbel. Ik ben ontzettend blij dat Yan en Naomi zich zo moeiteloos kunnen aansluiten. Ze zitten beiden op het speciaal onderwijs, dus het zijn niet de klasgenoten die ze hier zagen. Nee, ze weten bij redelijk onbekende kinderen in te voegen. Dat vind ik knap!
Het zware gevoel betreft vooral Rachid. Hij zat zeven jaar op de plaatselijke basisschool en gaat nu met die oude klasgenoten al drie jaar naar het voortgezet onderwijs. Maar aansluiten en invoegen zit er voor hem nog steeds niet in.
Ook vanmiddag begeeft hij zich tussen de mensen. Hij zoekt en probeert, maar ik zie toch de hele tijd een eenzame jongen die nergens echt bijpast. Hij heeft gelukkig Sam bij zich. Hij sjouwt met het kind en helpt hem overal. Hij draagt hem op zijn schouders als hij moe is. Heel lief allemaal maar het maakt me niet blij.
Wat is het verschrikkelijk vervelend om te zien dat hij zo eenzaam blijft. Dat hij al jaren de aansluiting mist. Ik zie de hapers echt wel. We praten wat af met hem, maar om het toe te passen, dat lukt steeds net niet. Hij is of te bang of te brutaal of te stil of te druk. Hij is bijna 16 en nog steeds dat jongetje wat in groep 2 nooit op verjaardag mocht, wat in groep 3 altijd straf kreeg, wat in groep 4 alleen in de bus zat de hele schoolreis, wiens banden in groep 5 altijd leeg stonden, die de striemen in zijn nek had van zijn pesters....
Het blijft lastig. Ik moet nuchter zijn. Er is de laatste maanden ook een vriendengroepje waar hij bij hoort. Waar hij heel blij mee is. En er is het jeugdwerk van de kerk, waar hij misschien wel het trouwste lid is, maar er wel mooi bijhoort.
Maar ik gun hem vrienden en dus oefeningen in sociaal vaardig worden. Want hoe kun je nu leren hoe het moet als je nooit mee mag doen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten