Pasen

Zondagmorgen liep ik met de hond langs de weg. Het was vrijwel windstil en niemand op straat. Ik moest opeens denken aan Pasen van een jaar of 6 terug. 

In die tijd hadden we elke vakantie een meisje van 12 uit een gezinshuis te logeren. Stevige Surinaamse dame. Goedgebekt en ontzettend druk. Peper in haar bloed en het leek wel een wandelende bom. Om het minste kon ze volledig uit haar naad springen. 

Het was een meisje wat bijna letterlijk over je ziel schraapte. Een kind wat tot het uiterste ging en liefst er nog net overheen. 
Die pasen jaren terug was ze er ook. Ze was eigenlijk erg boos. Boos omdat ze steeds moest logeren. Het voelde voor haar als weggedaan worden. Niet dat het bij ons zo erg was, maar het idee dat je uit je huis moet voor een vakantie of weekend was voor haar heel lastig. 
En dat merkten wij. 

Als ze kwam, waren we goed voorbereid. Maar zat ze er een dag of wat, dan voelde ik de energie gewoon uit mezelf geslurpt worden. En nooit genoeg en altijd tekort. 

De pasen van jaren terug was er ook zo een. Na drie dagen tergend gedrag en enorm veel kabaal en alle emoties door elkaar, had ik het eigenlijk wel gehad. Op paasmorgen presteerde ze het ook nog eens om in alle vroegte met de drie 'kleintjes' van ongeveer 5, 6 en 8 een geweldig lawaai te maken.

Ik had het helemaal gehad. Ben de kamer ingestapt en heb even duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling is. De drie 'eigen' pleegkinderen keken bedremmeld, wisten waar de haper zat. Maar onze vakantiegast schoot direct weer in de verdediging, met bliksemende ogen en een enorme mond..... 

Ik haakte af en ging de hond uitlaten. 
Toen ik aardig afgekoeld terug naar huis liep, was het net zo stil buiten als zondagmorgen. Door het open raampje hoorde ik de kinderen. Ze zongen. ZIJ had haar gitaar meegenomen en met zijn vieren zongen ze daarbij. De Heer' is waarlijk opgestaan! Halleluja. Dat zongen ze en het raakte me enorm. Beschaamd bedacht ik dat ik bleef steken in de strijd en dat zij ondertussen zongen. 

Het was pasen. Een mooie pasen. Dat is wat ik me herinner als ik zo loop. 

Toch bijzonder dat de herinneringen meestal positief zijn. Het meisje is uit ons leven verdwenen. Op een dag moest ze weg uit het gezinshuis. Het ging niet langer. Daardoor kwam ze ook niet meer logeren. De instelling waar ze naartoe moest, was te ver. En dat was toch jammer. Want naast heel intensief, was ze ook ontzettend gezellig. Ze kletste de oren van m'n hoofd en sprong op mijn rug voor de grap. Ze schilde in een zomer een bouwkuip peren voor de stoof. Alles in het razende tempo wat bij haar hoorde. Ze maakte de raarste opmerkingen, maar schreef ook haar naam op de kalender, met een hartje erachter. Deze maand wordt ze 18. Ze staat nog steeds op de kalender. En we denken nog steeds aan haar. Een beetje met pijn in mijn hart. Zal ze het gered hebben?

Af en toe noem ik haar naam. Dan weten de oudste drie meteen over wie ik het heb. Was leuk he met haar? Ja, dat was het. Zo blijft ze hier toch een beetje in de lucht hangen. Wie weet horen we nog eens wat.