voorwaarden

Pablo is de enige hier die heel af en toe een nachtje bij moeder mag slapen. De ene keer gaat het beter dan de andere keer. Hij is heel vroeg wakker, gaat veel te laat naar bed en is drie dagen van slag. Maar goed, dat hoort er wel bij weten we inmiddels uit ervaring. 

Een aantal maanden terug was het weer een nachtje logeren. Moeder had alle vier haar kinderen die nacht te logeren. Dat wisten wij niet. Normaal heeft ze dat niet. De nacht was een drama. Voor alle partijen. Pablo verzekerde me nooooiiit meer bij moeder te willen slapen. 

Toch na een maand of twee weer eens geprobeerd. Er werden voorwaarden vastgelegd met hulp van bureau jeugdzorg. Geen andere kinderen erbij. Pablo slaapt op een kamer alleen. Zelfde tijden en rituelen als bij ons. En het lukte. 

Afgelopen zondag op maandag mocht hij weer een nachtje logeren. Dan kon hij mooi koningsdag bij moeder vieren. Zondagavond heeft pleegvader hem afgeleverd bij de voordeur. Gisteravond haalde ik hem weer op.
Tot mijn verbazing zijn er, behalve moeder en partner, nog 3 kinderen in het huis. De zus van Pablo en twee voor mij onbekende kinderen. Pablo is in alle staten. Hij knalt door het huis, ziet oververhit en luistert totaal niet. 
Na een half uur zijn we zover dat ik met hem kan vertrekken. Ik heb een half uur de oude Pablo gezien, van een jaar terug, toen hij hier net was. Hij heeft werkelijk alle grenzen geprobeerd in dat halve uur. Van de ander aanraken tot snoep vragen, van op de bank springen tot de kasten leegplunderen. 

In de auto raast hij verder. Het regent vragen en hij moet zijn tas en die zak en zal ik eens... en zijn handen gaan al naar knoppen en hendels. Ik ben kortaf en streng. Alles is NEE. 
Ik probeer er achter te komen wat hij gedaan heeft en wie die kinderen zijn die er waren. Dat weet hij ook niet. De jongen is veertien dacht hij en sliep vannacht bij hem op de kamer. Ik voel mijn nekharen overeind komen. Pablo is zeven, dat past niet bij een wildvreemde jongen van veertien! 

Thuis gaat hij gelijk naar bed. Ik blijf zo min mogelijk zeggen. Dat is het enige wat helpt. Voor ik zijn kamerdeur dichtdoe, kijkt hij me wat ontnuchterd aan. Ben je boos??? Welnee, niet boos, maar je bent zoooo druk. Daar word ik een beetje draaierig van. 
Ik geloof niet dat hij het begrijpt. Hij valt direct in slaap tot vanmorgen acht uur.

's Avonds zit ik toch met een kater. De voorwaarden waren duidelijk, maar moeder lapt ze net zo duidelijk aan haar laars. Dat moet ze natuurlijk zelf weten, maar ik heb hier een ongeveer overspannen Pablo. Het doel van het bezoek is contact met moeder. Dat is nu zeker niet veel aan bod geweest. Ik vind het zo zielig dat hij weer in die hyperstatus vervalt door al die prikkels. Dit was niet nodig geweest. 

En vandaag baal ik nog meer. Pablo is vanmorgen zo extreem brutaal en gestoord aan het doen. Het regent schuttingtaal en scheldwoorden. Ik negeer en negeer en negeer, maar hij blijft zoeken naar mijn grens. Naar boven sturen helpt niet, hij gilt net zolang tot ik kom of beukt tegen de kast of muur. Heb hem in de keuken gezet met een verplichte kleurplaat. Beetje afzondering maar geen ruimte voor gekkigheid. 

Na het middageten is het voorbij. Hij is weer gewoon Pablo. Speelt lekker, praat gezellig en weet het zelfs te benoemen dat hij niet meer boos is. Gelukkig maar. 

Alleen zit ik nog met een probleem. Dit wil ik niet nog een keer, niet voor hem, niet voor ons. Maar dat betekent dat ik wel moet klagen of klikken bij jeugdzorg. En daar heb ik soms echt geen zin in. Als pleegouder kom je soms net iets meer te weten dan de hulpverlener. Dat maakt het spannend. Ik wil wel een goede verstandhouding met moeder, maar niet over Pablo's rug. Dus toch maar een mailtje doen...