huisapotheek

Ik kom uit het onderwijs en heb helemaal niets met medische zaken. Sterker nog, ik kan bij het horen van een bloederig verhaal mezelf nauwelijks op de been houden. Mijn zussen komen bijna allemaal uit de zorg. Zij kunnen zonder blikken of blozen van steunkous tot open wond vertellen. Ik haak ergens af. Gelukkig komen er meer uit het onderwijs.

Thuis zijn er geregeld bloederige toestanden. Man raakt dan in paniek door met weidse armgebaren allerlei nog slechtere vooruitzichten te roepen en ik sta zwetend en tollend ook een beetje te handelen.
Dat is best een probleem, die medische ongeletterdheid...

Zo mogen ze hier geen hoge koorts krijgen en heel klein zijn. Ik krijg er geen zetpil in. Dat doet pleegvader. Die is daar weer heel goed in.
Na jarenlange ervaring kan ik redelijk mee bloedprikken. Daar draai ik mijn hand niet voor om.

Al hadden we daar vorig jaar ook een drama mee. Ik ging heel zomers en erg wit gekleed bloedprikken met Sam. De verpleegkundige had ervaring met bloedprikken, maar ik met Sam. Dus ik waarschuwde dat hij ontzettend sterk is en zich misschien los zou trekken. Ik stel de houdgreep voor. De dame lachte me wat kleinerend toe. 'We prikken elke dag kindjes, mevrouw.'

Oke. Dan gaan we maar. Band om zijn arm. Naald erin. Bloed loopt en hup Sam zwiept zich los. Het bloed zat overal. Op Sam, op mijn overwegend witte kleren, op de verpleegkundige (met ervaring), op de grond...

Helemaal geen drama verder. Was het niet dat ik nog twee kinderen bij me had. We zouden na afloop nog naar de stad. Die stad werd even uitgesteld, geen punt. Maar toen Yan twee weken later moest prikken, had ik wel een probleem. Hij zag het bloed nog spuiten...

Verder is de huisapotheek erg klein. Paracetamol dat hebben we wel, maar de juiste dosering.. Dat geeft wat knip en knakwerk. En de bijsluiter, want ik heb geen idee hoeveel wie mag.
Thermometer is ook hard nodig. Als ik de dokter raadpleeg, meestal is dat de HAP, dan komt steevast de vraag hoe hoog de koorts is. En elke keer stamel ik met schaamrood op mijn kaken iets. Het klopt nooit. Ja, wel dat ze warm zijn, dat ze wel koorts hebben hoor. Maar hoeveel? Geen flauw idee. Die rotte thermometers hier doen het maar een week of zo. Daarna slaan ze op hol of juist niet. Dan meet ik bij een oververhit kind 35,9 en dat klopt zeker niet.

Nu heb ik de oplossing gevonden. Niets gestamel. Ik weet voortaan de temperatuur! We hebben onlangs een degelijke oorthermometer aangeschaft. Natuurlijk is hij al op hol en komen er onwaarschijnlijke temperaturen te voorschijn. Maar dat geeft helemaal niets. Ik meet eerst mezelf. Dat was de laatste keer 33 graden en ik voelde me kiplekker. Dus toen het zieke kind. Die gaf ruim 3 graden hoger aan. Dus kon ik de HAP heel professioneel melden dat de koorts over de 40 graden aan het gaan was.

En het is nog nooit gebeurd dat ze me controleerden bij de arts.