woensdag 3 december 2014

peuterstress

Vanmiddag moest Sam gekeurd worden in het ziekenhuis. Reden was de astma in september en de daarbij behorende opnames. Twee keer heeft hij in het ziekenhuis gelegen in twee weken tijd. De eerste keer was 1 nacht, de tweede keer 2 nachten. 

Ik heb naast hem geslapen, hem geen minuut alleen gelaten en het ging best goed. 
Achteraf merkten we dat de eerste opname de thuisblijvers van slag had gebracht en de tweede keer vooral Sam ondersteboven was. 

Om 1 uur gingen we samen op pad. Hij was net zo nuchter en ontspannen als altijd. In de auto hele verhalen. Hij wilde weten hoe je appelmoes maakt. Daarna vroeg hij of hij ook een keer de mama mocht wezen? Hij zag een hupselend paardje en nog meer fraais. Ook had hij een afschuwelijke rolfluit mee. Daar snerpte hij vrolijk mee.

Bij het ziekenhuis moet de fluit mee naar binnen. Hij belooft echt niet te fluiten. Hij huppelt de stoep op en af en vindt de draaideur leuk. De trap neemt hij zelf, niets geen hand. 

Sam wordt eerst gemeten en gewogen. Bijna alles moet uit. 
In de wachtkamer moeten we even wachten. De wachtkamer is prachtig. Mooi speelgoed, een echt huisje met kookspullen. 
Maar Sam moet naar de wc. Heeel nodig. Wij ernaar toe. Hij moet inderdaad erg nodig. Mooie wc, vindt Sam, waarom heeft hij geen deksel? Ik trek zelf door. 

Terug in de wachtkamer loopt hij een rondje en moet weer naar de wc. Hup, daar gaan we weer. En weer moet hij erg nodig. We gaan terug. En weer heen, want ook een derde en vierde wc-bezoek moeten in snel tempo worden gedaan. 
Ik ben verbaasd wat er allemaal uit dat lijfje komt! Dat kind weegt minstens 2 kilo lichter. 

We zijn aan de beurt. Hij zit stil naast me. Houd alles in de gaten met zijn bruine fluwelen ogen. Als de dokter naar zijn longen moet luisteren, lig ik half over tafel. Ik moet zijn hand blijven vasthouden en het is al wat krap met 4 volwassenen en een kind. 
Alles is goed. Over vier maanden pas terug. We gaan weer weg. Sam nog steeds heel braaf. In de auto komt hij weer tot zichzelf. Ik denk aan de 4 wc-bezoeken in recordtijd. Vond je het spannend? Ja, zucht hij, misschien moest ik wel slapen daar. 

Nu ken ik Sam vanaf dat hij twee dagen oud was. Ik denk dat ik hem door en door ken. Maar vanmiddag was dat toch echt niet zo. Het voelt een beetje als tekort schieten. Dat hij mij niet vertrouwde toen ik uitlegde wat we gingen doen. En dat hij zo bang is om er te blijven slapen dat zijn darmen volledig leeg gaan als hij de ziekenhuislucht te pakken krijgt. En dat ik zijn angst niet heb gezien of ingeschat.

1 opmerking:

  1. Hoe herkenbaar! Onze vierjarige moest voor het eerst naar de KNO-arts vorige week. Met de nodige ziekenhuisangsten door de ervaringen van klein zusje. Op een of andere manier gaat er zoveel in die kleuterhoofdjes om waar je geen vat op krijgt. Ook niet met honderd keer uitleggen.
    Ik denk dat het ook een beetje de kleuterleeftijd is. Dat daardoor hun angsten net zo reëel zijn als wat mama zegt. Fantasie en werkelijkheid lopen nog een beetje door elkaar bij Piak en dat maakt het soms heel lastig.
    Zo is hij iedere avond opnieuw bang voor 'de oogjes': een weerspiegeling van z'n nachtlampje in het raam. Hij wéét wat het is, maar blijft bang als hij het ziet.

    Ik denk dat Sam je heus helemaal vertrouwt, maar alles vergeet op het moment dat zijn angst en de ziekenhuislucht bij elkaar komen. Niks tekort schieten dus. Juist goed dat je bij hem bleef en hem hielp!

    BeantwoordenVerwijderen