verwachting

In deze tijd van advent is het in huis ook veel verwachting. Vier van de vijf moeders hebben een bezoek toegezegd. Een heeft zelfs in juli al beloofd om met de kerst in de buurt te zijn. De kinderen geloven dat. Ze rekenen erop. 
Vreemde berekeningen zelfs, de een spaart graag voor veel te veel en heeft de geldspiegel al zien stijgen met het bezoek van moeder. Hij probeert me zelfs zo gek te krijgen om op voorhand voor te schieten. Want als ze komt, krijg ik veel geld. Dat klopt. Voorgaande keren was dat ook zo.

De kinderen leven al weken met de verwachting dat moeders komen. Tot deze week. De twijfel begint. Eigenlijk begint de onrust. Korte lontjes, onverwachte uitbarstingen en weer net zo onverwachte aanhankelijkheid. Al snel komt de aap uit de mouw. Zou ze komen? Heb jij al wat gehoord? Nee, dan had ik het wel gezegd.

De twijfel groeit en de loyaliteit wordt weer flink op de proef gesteld.
Ze sturen berichtjes. Via mail, via facebook. Ze krijgen vage antwoorden en uitgestelde beloftes.

Het zou een drukke kerstvakantie worden. Met veel bezoeken en afspraken. Het wordt een rustige vakantie verwacht ik.

Wat een energie kost het de kinderen. En niet voor het eerst. Weer blijken moeders niet te kunnen doen wat ze beloven. 
Rachid komt er het beste vanaf. Zijn moeder komt, maar niet naar ons huis. Hij moet haar tegemoet reizen en samen zullen ze een nog belangrijkere nicht bezoeken. 
Oke, dat vindt hij wel best. Maar net zei hij dat het toch raar is. Bezoek je je kind, ga je naar een of andere nicht. Maar goed, hij is al wat gewend en kan het goed plaatsen.

Yans moeder ging een maand naar haar geboorteland. Het was een prachtige vakantie. Hij zag de foto's op facebook. Het mocht wat kosten. En nu heeft ze geen geld om naar Nederland te komen en hem te bezoeken. Hij kan het niet plaatsen. Hoe belangrijk is hij nu? Zag zij er niet maanden naar uit, net zoals hij dat deed? 
Hij is woedend op mij. Het gaat niet om mij, ik loop alleen weer in de buurt natuurlijk en ik loop er in plaats van de enige, de echte. 

Naomi's moeder zou ook komen. Op een of andere manier komt ze er niet toe om ons huis te zien. Naomi woont bijna zeven jaar bij ons, maar nog nooit zag moeder het huis waar haar dochter het grootste deel van haar leven woont.
Meestal spreken we af in een stad in de buurt. Nu we een paar maanden terug haar bezocht hebben in het huis waar ze woont, verwacht Naomi een tegenbezoek. Maar moeder wil dat Naomi kerst komt vieren bij haar. En dat is iets wat voorlopig niet gaat gebeuren. Erg lastig. Ik snap dat ze het wil. Alleen werden de meeste reguliere bezoeken dit jaar niet nagekomen. Dat je moet investeren is moeilijk uit te leggen. Naomi is duidelijk. Eerst moet ze mijn huis zien hoor! Hopelijk komen we er uit. Al ben ik bang dat er weer stilte volgt van enkele maanden.

En Pablo's moeder zit in de zoveelste relatiecrisis. Die haakt ook even af. Er zal wel een bezoekje zijn, maar niet lang en niet vaak. 

Voor nu veel verwachting gemengd met teleurstelling en toch hopen tegen beter weten in. En dat geeft veel emoties. Bijna vergelijkbaar met de stormen deze dagen. Maar als het kerst zal zijn, zal alles gezakt zijn en hopen we dat er weer rust en vrede in de hoofden van de kinderen is.
En dan zijn wij weer aan de beurt. Om het verschil te maken. Om ze toch een goede kerst te geven met een gezin waar niemand een bloedband heeft met iemand, maar waar we wel bij elkaar horen als een echt gezin met kerst.